Prologue

Lief dagboek,

Ik trek het echt niet meer, ik word gek hier. sinds mijn vader is overleden, is samenleven met mijn moeder alleen nog maar onmogelijker geworden. ik kan er echt niet meer tegen. we hebben steeds ruzie, om de kleinste dingen. twee jaar, bijna twee jaar heb ik het volgehouden met de vrouw die mijn moeder voorsteld. ik durf niet eens meer naar buiten, bang dat mensen mijn blauwe plekken zien, en vragen gaan stellen. mijn benen, mijn armen, overal zijn blauwe plekken te zien. sommige zijn zo goed te zien, dat je de vorm van de riem kan herkennen. een keer heeft ze mij geprobeert te stikken. had ze maar volgehouden, dan was ik ten minste van haar af. De enige plek waar ik tot rust kan komen, is op mijn kamer, waar ik in mijn dagboek kan schrijven. maar nu weet ik wat me te doen staat, morgen gaat het gebeuren. ik heb nu eindelijk de moed verzameld. morgen begint mijn leven echt, morgen ben ik weg hier.
voorgoed.