Just walk away | Niam

      'Fine, just walk away!' riep hij kwaad en ik draaide me om. Zijn ijsblauwe ogen waren samen geknepen. Niks van het gevoel dat er een uur geleden nog in had gezeten was nog te zien. Het was alsof al het leven er uit was gezogen. Alsof iemand hem zijn leven benam, wat misschien ook een beetje waar was. Ik zuchtte en schudde mijn hoofd. Opnieuw draaide ik me om.
      'I've loved you since the day we met!' schreeuwde hij nu. 'Liam!' Een stekende pijn schoot door mijn hartstreek. Ik beet hard op mijn lip om me niet om te draaien en terug te rennen naar de veiligheid van zijn armen.
      'Don't turn around now, you may see me cry!' riep hij, zijn stem brak aan het eind van de zin. Opdat moment draaide ik me om en had ik mijn besluit gemaakt. Mijn hart brak in duizenden stukjes toen ik hem zag zitten. Hij zat geknield op de grond, huilend.
      'There's nothing left to say,' fluisterde ik toen ik voor hem neer hurkte. Hij hief zijn gezicht op. Zijn blauwe ogen waren dof en rood omrand. Zijn ademhaling was gejaagd, onregelmatig. Het deed pijn hem zo te zien, maar ik moest dit doen. Ik moest weg lopen, hem achter laten en nooit meer omkijken. Hij was niet goed voor mij, maar ik zeker ook niet voor hem.
      'I've never loved this way before,' snikte de blonde Ier. Ik deed een schietgebedje en tilde zijn kin op.
      'Nialler, you need to find the strength to let me go. I'm no good for you.' Mijn stem was niet meer dat een fluistering en ik vroeg me af of hij me wel had gehoord. Zijn blauwe ogen stonden verdrietig, gepijnigd. Dit deed pijn, meer pijn dan alles wat ik had mee gemaakt.
      'Just walk away, say goodbye and don't turn around.' Zijn stem was hard, vast en ik deinsde achteruit bij het horen van die woorden. Ik slikte en knikte toen. Dit was mijn doel, dit was wat ik wilde horen.
      'Goodbye,' fluisterde ik, stak mijn hand naar hem uit, om hem voor de laatste keer aan te raken, maar hij draaide van me weg. Ik liet mijn hand zakken en sloeg mijn ogen neer. Ik draaide me van hem af en liep langzaam weg.
      Pas toen ik in de trein opweg naar Londen zat, realiseerde ik me dat ik was weg gelopen van iemand die me zo dierbaar was.