36. || Rainbows ||

Nadat ik Justin's brief had gelezen staarde ik enkel voor me uit. Hij noemde me Leprechaun. Mijn hart van goud. Ik stond niet op toen de trein aan kwam rijden. Maar bleef nog even zitten. Ík was de kabouter, ík beschermde het goud.Het goud was mijn hart. Nog nooit vrijgegeven aan een buitenstaander. Maar dat ging veranderen. Justin had me nodig, hij was duidelijk niet happy. En ik wist nog niet precies hoe, maar ik ging hem het geluk brengen; ook al had ik het zelf nog niet gevonden. De regenboog die verscheen aan de hemel gaf me hoop. Ik stond op en stapte snel de trein in, voor het te laat was en hij zonder mij vertrok...
Ik ging zitten op een plek waar bijna geen mensen zaten en dacht na over de brief. Die ik nog altijd in mijn handen had. Justin had gelijk, het was mijn schuld niet. Maar dat betekende niet dat ik me niet niet schuldig hoefde te voelen...
En dat het niet mijn schuld was, betekend niet dat ik het minder erg vind. De trein schokte en kwam langzaam in beweging. Het was vijf uur, de treinreis duurde ongeveer een half uur. Dan had ik dus nog een halfuur om de Starbucks op te zoeken. Ik zuchtte en keek uit het raam. Alles leek weer precies hetzelfde als toen ik met Laura in de trein zat. Alleen was ik nu op weg naar Sutton Coldfield, en niet Birmingham.

Na twintig minuten wezenloos voor me uit te hebben gestaard, stopte de trein in Sutton Coldfield en stapte ik uit. Ik liep flink door. Al had ik geen idee waarheen. "Meneer, wilt u een advertentie?" vroeg een meisje rond mijn leeftijd en hield haast smekend een blaadje voor mijn neus. Ik pakte het met een kleine glimlach aan, en dumpte het blaadje vier meter verderop in de container. En aan alle andere advertenties daarin was te zien dat ik niet de enige was die geen zin had de advertentie te lezen.
Ik kwam steeds dichterbij de stad, dat merkte ik aan de drukte. Er waren veel winkels, en volgens mij zag ik in de verte een Starbucks. Hopelijk hadden ze hier niet meer dan 1 Starbucks. Dat zou een beetje lullig zijn...