H4 * Tijdreizen

Ik keek Harry verbaasd aan, zo verbaasd dat ik me ook nog eens verbaasde dat mijn kaak niet uit elkaar zou vallen. "Ik snap dat je verbaasd bent, maar je moet je plicht vervullen, Dary," Harry keek me serieus aan. "Je moet terug naar 1910, een jaar na de opening van het modehuis. Je moet mode ontwerpen, je kan het. Ik weet het." Ik schoof onzeker op mijn stoel. "Maar waarom ik?" vroeg ik. "Daar kan ik je nog wel antwoord opgeven, maar daarna moet je weg. Je weet namelijk niks van mode. Zo kan je tijdparadoxen voorkomen." Ik was een beetje beteuterd door zijn opmerking, maar liet het niet merken. Harry liep de winkel weer in. "Kom mee." Ik liep achter hem aan.

In de winkel pakte hij het Chaneltasje. hij rommelde erin en haalde de papieren eruit. Ik was verbaasd, als het tasje in de winkel stond zo hij hem verkopen, dus ook de papieren. Vreemd. Hij las voor wat er op de blaadjes stond:"Gij die terug zal keren, zal in het tasje stappen, blablabla." Dit was het toppunt! In zo'n klein tasje stappen? Wie dacht die Coco dan wel niet wie ze was? Harry keek op. "Je hoort het, stap in het tasje." Hij keek zo serieus en oud, nee dit kon geen grap zijn. "Daar pas ik toch niet in? En wat als ik niet meer terug kom? Wat moet ik tegen mijn ouders zeggen?" Ik sputterde tegen maar Harry pakte me op en stopte me in dat modetasje. Goh wat een kracht voor zo'n oude man en wat een ruime tas van binnen! Vreemd genoeg was ik niet meer bang nu.
Plotseling zat ik helemaal in het tasje. Zo diep dat ik het tasje niet meer zag, ik zag wel allerlei strepen. Het was een soort lange gang, maar dan een ronde gang. Er was geen vloer of muren. Alleen strepen. Ik voelde me duizelig.
Opeens zag ik licht aan het einde van de gang. Yes!

Geld heeft maar een klank: die van de vrijheid.
~Coco Chanel