Hoofdstuk 16

‘We zullen wat testjes moeten doen, maar ik vrees voor een hersenschudding. En daar kan je heel lang last van houden. Dus je zult af en toe flauw blijven vallen voor in ieder geval een jaar.’ Deelt de dokter mee. Ik schrik me dood. ‘Een jáár’ roept Max ongelovig. Blijkbaar ben ik niet de enige die geschokt is. ‘Ja, waarschijnlijk wel. Het is natuurlijk nog niet helemaal zeker maar de symptomen lijken er wel verdacht veel op.’ Zegt de dokter. ‘Nou kom maar op met die testjes, des te eerder kan ik weer naar huis.’ Zeg ik maar als iedereen me aan blijft staren. ‘Ehhmm.. ja laten we beginnen.’ Zegt de dokter een beetje van zijn stuk gebracht.
Een uurtje of twee en een stuk of twaalf testjes later zijn we klaar en word ik naar een ziekenhuiskamer gereden. Na nog eens een halfuur gewacht te hebben komt de dokter eindelijk binnen met de uitslag van de vele testen. ‘Nou, eh zoals ik al voorspelt had, heb je een zware hersenschudding. En zal je daar dus minstens een jaar last van houden. Nu moet je voor een nachtje hier blijven en maken we je twee keer per nacht wakker. Meestal is dat vier keer maar omdat het gisteren al was is het nog maar twee keer.’ Deelt de dokter me mee. ‘Oké, dan zal ik mijn familie maar eens bellen hé?’ zei ik eigenlijk meer tegen mezelf dan tegen de dokter. ‘Ja doe dat.’ Zei de dokter nog voordat hij de kamer uit snelde. Ik pakte mijn telefoon en belde Max, die met moeite mee naar ‘huis’ gesleept was door Hanna en Ben, en zei dat ik een nachtje in het ziekenhuis moest blijven maar dat het bezoekuur over vijf minuten begon. En dat als ze langskwamen of ze dan mijn laptop en mobiel mee wilden nemen.