Hoofdstuk 7

Janette.

na 2 dagen mocht ik pas terug naar mijn kamer. metteen de dag dat ik terug was ging ik naar mijn plek naar het bos. ik wilde al gaan zitten totdat een bekende stem mijn naam riep. ik keek op en de blauwgrijze kijkers van niall doorboorde mijne. met zn handen tegen het hek aan keek hij naar me. 'heey!' zei ik iets te enthousiast en liep naar hem toe. 'alles goed' vroeg hij voorzichtig. 'waar was je de laatste 2 dagen?' waauw. hij was gekomen. hij was gekomen voor mij. ik was er twee dagen niet en hij bleef maar terugkomen. 'uhm..'stamel ik. 'ik lag in het ziekenhuis'. ik zie zijn gezicht vertrekken. 'ziek... ziekenhuis?' stottert hij. 'gaat het nu wel?' ik knikte. ik was blij dat hij geen details hoefde te weten. dat was fijn aan hem. hij liet mijn persoonlijke leven gewoon met rust. de hele pauze hebben we weer staan kletsen. hij vertelde dat hij zong. en in een band zat. ik vertelde over wat ik zou doen als ik hier weg was. ik blijf zeker in londen. zoek een baan en ga op mezelf wonen. ik ben altijd al heel creatief geweest dus ik zou zeker weer verder gaan met schilderen. maar het duurt nog wel even voordat ik hier weg kan. als afscheid gaf hij me een kus op mijn hand. wat lief. we beloofde elkaar er morgen weer te zijn en zo gezegd zo gedaan. hij was er weer. dit keer had hij iets bij zich. een riete mandje. nieuwschierig probeerde ik te ontdekken wat erin zit. hij merkte het en haalt het mandje tevoren. 'ik dacht misschien kunnen we eens picknikken??' zegt hij zacht. ik begin te lachen. 'prima,' zei ik en ging zitten. hij legde zijn jas op de grond en ging erop zitten. uit zijn mandje haalde hij een croissantje, een kuipje boter en jam en een mes en gaf het aan mij. hij haalde precies hetzelfde er nog een keer uit voor zichzelf. wat een gek gezicht. wij zitten hier te picknikken met een gigantisch hek tussen ons in. van die gedachte begin ik te lachen. 'wat is er?' vraagt niall. 'jij bent gek, dat is wat er is' antwoorde ik. niall begon ook te lachen. als we allebei ons broodje ophadden haalde hij er twee blikjes bier uit, en schoof er een naar mij onder het hek door. 'dat mag je toch wel?' ik schudde mijn hoofd en pakte het blikje. 'wie iet mij hier nou zitten' bier. dat had ik allang niet meer gehad. vroeger dronk ik het heel vaak op feesten met mijn vrienden. vrienden... dat had ik ook allang niet meer gehad. maar bij niall voelde ik me weer gewaardeerd. sinds ik niall kende sneed ik mezelf niet meer. de stem was er wel nog. steeds als het er was moest ik mezelf even pijn doen. dan was ie weg. maar hellaas niet voorgoed. de pauzes waren voor mij nu de leukste periodes van de dag. de rest van de dag was eigenlijk klote. de plotselinge sirene verbrak mijn beste picknik. ik nam afscheid van niall en liep weer terug. zo lekker had ik in tijden niet gegeten. hie krijgen we alleen droog brood met beleg en altijd aardappelen als avondeten. ik besefte nu hoe erg ik de smaak van croissants, muffins en jam gemist had. hij had belooft de volgende keer iets anders mee te nemen. het lijkt... het lijkt alsof ik hem leuk begin te vinden. "ja denk je nou echt dat hij jou leuk gaat vinden?" daar was die stem weer. metteen greep ik met mn handen naar mijn hoofd. 'stop! please stop hiermee' riep ik bang. wie was dit? en waarom was het zo gemeen tegen me? ik wou automatisch weer mijn glasscherf pakken maar ontdekte dat miriam die weg had gehaald. "je bent lelijk, stom en niemand wil je, hij gaat uit medelijden met je om. zielig dat is wat je bent!" 'nee, nee nee!!' riep ik uit. de tranen rolde over mijn wangen. 'stop!' bij dat laatste woord stompte ik mijn hand zo hard mogelijk tegen de muur. de stem was weg, ik zakte in op de grond en begon te huilen.