34. || Rainbows ||

Ik kon hier niet blijven. Te veel pijn stroomde door me heen. Ik wou Laura niet zien sterven. GODVERDOMME! Ik dook onder het rood-witte lint door en duwde de mensen die in de weg stonden, aan de kant. Mijn zoute tranen vielen op de straat en leken vrijwel meteen te verdampen.
Nu was ik Laura kwijt, Justin kwijt, mijn ouders kwijt. Alles! Zo goed als alles waar ik van hield. Ik begon te rennen, zag de weg niet meer door mijn tranen en viel telkens bijna voorover, maar net niet helemaal. Mijn schouders schokten en buiten adem kwam ik bij het hotel aan. Het ging allemaal niet zo goed samen. Buiten adem, huilen en mezelf vervloeken dat ik niet eerder bij het ongeluk aanwezig was geweest. Het was mijn schuld.
Ik wou de trap oplopen, maar de porno blonde trut hield me tegen. "Je vriend is al vertrokken, hij heeft je spullen hier neergezet. Ik moest je een lijst geven van hotel's in Nottingham." zei ze. Ik pakte mijn tas met spullen op en voelde meteen in het voorvakje.De dobbelstenen zaten erin. Ik slikte de brok in mijn keel weg en knipperde met mijn ogen voor de tranen zich een weg over mijn wangen zouden banen. Ik pakte de lijst met hotel-namen van haar aan en mompelde een 'bedankt'. Daarna liep ik weer naar buiten. Ik ontweek de wegen richting het huis van Laura. Ik slikte nogmaals. Oké Niall. Rustig, adem in; adem uit.
Ik slofte over de straat. Die overigens helemaal verlaten was.
Bij het treinstation kocht ik een kaartje en wachtte op een bankje op het perron tot de trein kwam. Ik liet mijn hoofd in mijn handen vallen. Ik liet de tranen stromen en hield me niet meer in. Toen ik eenmaal uitgehuild was checkte ik mijn tas. Ik vond een brief. Het handschrift was moeilijk te lezen, maar het lukte wel.