Hoofdstuk 14

Als we binnekomen op de eerste hulp, verbaas ik me erover dat er maar drie mensen zitten. Ik dacht altijd dat het hier always super druk was. We volgen Hanna die naar de balie loopt om ons aan te melden. Als we aan de balie staan moet ik vertellen wat er gebeurt is, maar nog voordat ik mijn mond heb kunnen openen gaat er zo’n grote pijnscheut door mijn hoofd dat alles zwart word.

Max P.O.V. (point of view)

Ik kijk Maura vragend aan, waarom zegt ze niks? Maar nog voordat ik iets kan zeggen trekt ze een pijnlijk gezicht en valt ze flauw. Ik was al bang dat er iets ergs zou zijn maar nu raak ik pas echt in paniek! ‘Maura! Wordt wakker. Maura!!’ als ze niet reageert wordt ik pas echt bang. Voordat ik iets kan doen wordt ik opzij geduwd door wat doctoren die met een brancard aan komen rennen. Ze leggen Maura op en brancard en lopen weg. Hanna en ik lopen snel achter ze aan een kamer in waar Maura op een tafel wordt gelegd en aangesloten wordt op allerlei apparaten. Ik kijk angstig toe. Net als ik wil vragen hoe het met haar gaat zie ik dat ze langzaam probeert haar ogen te openen. De dokters zien het ook en lopen naar haar toe. ‘Max’ mompelt Maura. ‘Ja, ik ben hier Mau.’zeg ik. Dan zie ik dat haar ogen helemaal opengaan en ren ik op haar af om haar te knuffelen. Gelukkig is ze er weer.