I'm the cousin of Caspian 14

Enkele weken later Lucy en Nathan, die ondertussen al beter was en vooral veel met Lucy optrok, waren verstoppertje aan het spelen. Nathan had zich verstopt in een donker hoekje op één van de voorste torens. Hij zat daar al een tijdje toen hij voetstappen hoorde. Het was Lucy. Ze was zijn schuilplaats op enkele meters genaderd. Hij hield zijn adem in en veroerde zich niet. "Hé Luus, wat doe je hier?" het was Edmund. "Ik ben verstoppertje aan het spelen!" antwoorde Lucy. "Blijf wel in Narnia, hé" plaagde Edmund haar. Beide moesten lachen. Nathan maakte van het lawaai handig gebruik om nog verder weg te kruipen. Hij voelde iets kouds tegen zijn hand maar besteede er geen aandacht aan. Edmund ging weer weg en Lucy zocht verder. Ze stond nu zo dicht bij Nathan dat hij haar kon aanraken als hij zou willen. Toen zag ze hem. "Gevonden!" riep ze opgetogen. Nathan kroop overeind en vroeg: "Wat bedoelde je broer met in Narnia blijven?" "Dat leg ik een andere keer nog wel uit" ,antwoorde Lucy. Toen dacht Nathan aan het koude ding dat hij had gevoeld en draaide zich om. Hij raapte een vreemd voorwerp op. Dit had hij nog nooit gezien. "Wat zou dat zijn?" Lucy zette groote ogen op toen ze het zag. "Ed!!" ,riep ze.