Hoofdstuk 12

Als ik de volgende dag wakker wordt, klopt mijn hoofd nog steeds als een gek en heb ik moeite met opstaan. Als ik eenmaal sta, zie ik sterretjes en ga ik snel weer op mijn bed zitten. Voordat ik nog een keer op kan staan komt Lucas mijn kamer binnen. ‘Goooodmorning Sunshine’ roept hij vrolijk. ‘Please, kan je wat stiller zijn. Mijn hoofd doet zo verschrikkelijk pijn.’ Kreun ik. ‘Ah oh, dat kan niet goed zijn. Ik loop naar beneden en vraag het aan mijn ouders.’ Zegt hij. Ik wil protesteren, maar er gaat een enorme pijnscheut door mijn hoofd die me doet kreunen van de pijn. Lucas ziet het en sprint naar beneden terwijl ik maar even op mijn bed ga liggen en probeer de pijn te verdrijven. Wat uiteraard niet lukt. Nog geen twee minuten later komen Hanna en Ben(de ouders van Michelle en Lucas) binnen. ‘Wat is er gebeurt? Lucas vertelde dat je enorme hoofdpijn hebt.’ Zegt Hanna lichtelijk geschrokken. ‘Ik heb inderdaad heel erge hoofdpijn, ik viel gisteravond op mijn hoofd.’ Antwoord ik terwijl ik probeer de hoofdpijn te negeren. ‘Wat is er gebeurt dan, hoe viel je op je hoofd?’ Gaat Hanna verder. ‘Ja, hoe krijg je dat voor elkaar?’ vraagt Ben. In plaats van antwoord te geven moet ik mijn best doen een kreun te onderdrukken. ‘Ik tilde haar op aan haar benen om haar te kietelen en toen liet ik haar vallen.’ Verteld Lucas dan maar terwijl hij knalrood wordt. ‘Dat moet je ook niet doen.’ Zegt Hanna een beetje boos. ‘Maar ik denk dat we met jou even naar het ziekenhuis moeten Maura.’ Voegt Ben eraan toe.