# 006 - Antonella Martinez

Al snel kwam ik terug in de woonkamer, waar ik naast Zayn op de bank neerplofte. De paar ogen van alle jongens waren op mij gericht. Ik begon er mij zelfs een beetje ongemakkelijk door te voelen. Ik keek de jongens allemaal één voor één aan met een vage glimlach op mijn gezicht. Hadden ze net over mij zitten praten? Zo kwam het alleszins over. Staren deed je niet zonder reden. En ze zaten me echt wel aan te staren. Het was niet zomaar kijken dat ze deden. Ik schraapte even mijn keel wat nu als enige het geluid was in de woonkamer. Eindelijk begon Zayn te praten. Blijkbaar had hij het door dat ik me ongemakkelijk begon te voelen. "Euhm. " begon hij haastig alsof hij uit zijn dagdroom was ontwaakt. Ook de andere jongens schrokken op. Harry begon random geluidjes te maken. Liam en Niall begonnen te kuchen. En Louis keek haastig de andere kant op. Ik fronste even kort mijn wenkbrauwen. Wat was er aan de hand? Ik begreep hier niets meer van. Ik had niet de tijd om erover na te denken, want Zayn praatte verder. "We waren net bezig over genânte momenten. " vervolgde Zayn. Ik grinnikte even zachtjes. "Ohja? " vroeg ik met een brede glimlach. Dit kon nog grappig worden en misschien kwam ik nog dingen te weten. Niet dat ik daar ooit misbruik van zou maken. Totaal niet. Maar het leek nu eenmaal leuk om dingen te weten over je idolen én je beste vriend. Hij had het namelijk nooit over zijn genânte momenten. Daar zou hij het ook nooit over hebben. Zo waren jongens nu eenmaal, volgens mij. Jongens wouden altijd en overal stoer overkomen. Als je dan nog genânte verhalen ging vertellen, zou dat plannetje van stoer overkomen wel eens kunnen mislukken. Ergens was het dan ook wel vreemd dat ze over genânte verhalen begonnen. Ik keek naar Zayn die zachtjes begon te grinniken en opkeek omdat hij al die tijd al naar de grond had gestaard sinds ik hem erop betrapte dat hij samen met de andere jongens mij zwijgend hadden blijven aankijken. "We waren ooit eens in het park. " begon Zayn. " Ik zag een dode vogel liggen en dat zei ik dus ook tegen de jongens. Harry keek op dat moment in de lucht en riep: 'waar is die dode vogel?!' " vervolgde Zayn met moeite omdat hij zich echt moest inhouden om niet in lachen uit te barsten. Ik had aandachtig naar Zayn geluisterd en wanneer hij zijn korte, maar grappig verhaaltje over Harry had afgerond, keek ik Harry met een grijns aan. "Serieus Styles? " vroeg ik lachend. "Hmm. " mompelde hij eenmaal met een kleine glimlach op zijn gezicht terwijl hij mij aankeek. Ik grinnikte zachtjes. "Ik heb ook wel iets over Zayn. " zei Harry dan plots. Zayn zat al die tijd al zachtjes te lachen, maar zodra hij Harry dat hoorde zeggen, hield hij onmiddellijk op. "Oh! Tell me! " zei ik met een brede glimlach terwijl ik vanuit mijn ooghoeken naar Zayn keek die zich duidelijk niet meer op zijn gemak voelde. Blijkbaar had hij het raden naar zijn genânt moment ofwel wist hij maar al te goed wat Harry mij wou vertellen. "Zayn is zo ijdel, dat hij emotioneel wordt wanneer iemand zijn plaats voor de spiegel in neemt. " zei Harry me. Emotioneel? Wat bedoelde hij daar nu weer mee? Zou Zayn echt serieus gaan huilen daarvoor? Niall begon zachtjes te lachen. Waarschijnlijk omdat hij die persoon was die ooit eens de plaats van Zayn had ingenomen voor de spiegel. Ik keek Zayn aan met een korte glimlach op mijn gezicht. Hij vermeed oogcontact met me. "Hmm, ik wil er gewoon goed uitzien. " zei hij met een vage glimlach op zijn gezicht. "Dat weten we Zayn, dat weten we maar al te goed. " zei Louis lachend. "Trouwens, Anto. " vervolgde Louis en nu keek ik hem aan. "Voer Zayn eens dronken. Dan zie je wat van zijn grappige dansjes. " Ik begon zachtjes te lachen. Zayn dronken? Dat zou ik eerlijk gezegd wel eens willen zien. Nu pas besefte ik dat Louis me Anto had genoemd. Dat gaf me een fijn gevoel. Een vriendschappelijk gevoel. Ik voelde me echt op mijn gemak bij deze jongens. Ik keek terug naar Zayn toen hij terug begon te praten. "Hmm. Die krijg je vast nog te zien. " merkte hij lachend op. De andere jongens begonnen te juichen. En ik kon er alleen maar mee lachen.