Hoofdstuk 11

‘Wat is er gebeurt? Heeft mijn broer dat gedaan? Heb je pijn? Ik vermoord hem! Lu..’ ik snoer haar de mond door mijn hand op haar mond te leggen. ‘Shh, niks aan de hand. We waren elkaar aan het uitdagen en toen viel ik. Niks aan de hand. Niemand kon er wat aan doen.’ Zei ik tegen haar. We hadden beiden niet gemerkt dat Lucas weer in de deuropening stond pas toen hij begon te praten merkten we het. ‘Heel lief dat je het voor me opneemt Maura, maar het was mijn schuld. Ik had haar niet op moeten tillen terwijl ik haar ging kietelen. Ik had kunnen weten dat ze zou vallen.’ Zegt Lucas schuldbewust. ‘Het is niet alleen jouw schuld hoor. Ik begon jou te kietelen. Oké, het was niet slim van jou om me op te tillen maar het is niet volledig jouw schuld.’ Spreek ik hem tegen. Al die tijd heeft Michelle niks gezegd, maar als Lucas weer wil beginnen met praten is ze het zat. ‘STOP! Als jullie elkaar de schuld blijven geven, komen we nooit een stap verder. Laten we gewoon accepteren dat jullie allebei schuld hebben en er over op houden. Oke?’ ‘Oké’ zegt ik. ‘Oké’ zegt dan ook Lucas. ‘Mooi’ zegt ze dan zichtbaar tevreden. ‘En nu gaan Lucas en ik naar beneden zodat Maura kan slapen. Welterusten Mau!’ Roept ze terwijl ze haar broer mee naar beneden trekt en mij verbouwereerd achterlaat. ‘Ja ja, welterusten.’ Mompel ik nog voor ik me omdraai om alsnog mijn nachtjapon te pakken en te gaan slapen.