Hoofdstuk 10

Hij haalt zijn schouders op ‘ik vind het leuk om te zien lachen omdat ik dan het idee heb dat je je hier al thuis voelt en omdat ik je zie als een soort zusje…’ Auw, dat deed pijn. Ik heb geen idee waarom. Ik was toch niet verliefd op hem ofzow? Ik besluit het niet te laten merken. ‘Oké, grote broer!’ roep ik terwijl ik opspring om hem de kieteldood te geven. ‘Haha hihi.. Stop.. Als.. Je.. Blieft.. stop! Ik.. Heb.. Geen. Adem.. Meer..’ Omdat ik zijn dood niet op mijn geweten wil hebben stop ik maar. Maar nog voordat ik wat heb kunnen zeggen neemt hij mij in de houdgreep en houd me op mijn kop. ‘Wat wil je?’ vraag ik. ‘Jouw terugpakken voor de kieteldood’ antwoordt hij simpel. ‘Oké, maar dit is best vol te houden hoor.’ zeg ik stom genoeg. ‘O ja, nu nog wel.’ Terwijl hij dat zegt begint hij me te kietelen, wat ik best knap vind aangezien hij me nog steeds vast hee… laat maar. Nu heeft hij me laten vallen en kom ik op mijn hoofd terecht die meteen pijnlijk begint te kloppen. ‘O, sorry. Dat was niet mijn bedoeling!’ roept Lucas verschrikt uit. ‘Het gaat wel.. denk ik. Alleen een beetje hoofdpijn.’ Antwoordt ik geruststellend terwijl ik over mijn hoofd wrijf. ‘Ik haal wel een aspirine en een glas water.’ Roept hij nog voordat hij mn kamer uit rent en in zijn plaats Michelle binnen komt rennen die de bonk gehoord heeft.