Hoofdstuk 9

‘Nouuuuu, zeg nouwww.’ Zeurt Max. ‘Neeeeeee, en zeur niet zo!’ snauw ik. ‘Nou sorry hoor, ik wist niet dat je kwaad werd’ reageert Max beledigd. ‘Oké, ik had niet moeten snauwen en jij had niet moeten zeuren. Het spijt me Max.’ zeg ik dan vergevingsgezind. Eigenlijk vind ik dat hij het had verdient, maar ik heb nu geen zin in ruzie met hem. Ik gaap en zeg: ‘Tis al laat, ik denk dat ik maar eens naar bed ga.’ ‘Welterusten’ roepen ze in koor. Ik grinnik en loop naar boven, naar ‘mijn’ kamer. ‘Eindelijk alleen’ mompel ik. Ik loop naar mijn kast om mijn nachtjapon te pakken maar nog voor dat ik mijn kast heb kunnen aanraken, gaat hij vanzelf als open en springt Lucas eruit ‘BOE!!’ roept hij. ‘WAAHHH’ roep ik omdat ik me doodschrik. ‘Je bent niet alleen hoor’ knipoogt Lucas. ‘Idioot, ik schrik me dood!’ probeer ik boos te zeggen maar door zijn gezichtsuitdrukking kan ik mijn lach niet inhouden en begin ik te schateren. Eerst kijkt Lucas me heel raar aan, maar daarna begint hij ook mee te lachen. Na vijf minuten ben ik eindelijk uitgelachen en ga ik op mijn bed zitten. ‘Waarom zat je in mijn kast?’ vraag ik streng.