Hoofdstuk 5

Janette

weer de bekende sirene van het begin van de dag. wat haatte ik die sirene. ik keek in de spiegel van mijn kamer. tot mijn grootste schrik zie ik dat ik spierwit ben. in de weerspiegling van de spiegel kijk ik naar mijn bed. overal bloed. mijn hele bed lag onder het bloed. ook mijn kussen en een grote vlek in de vloerbedekking. snel kijk ik naar mijn arm. er zit en diepe snee in mijn pols. veels te dicht bij mijn slagader. shit! ik had gewoon dood kunnen zijn! duizelig pak ik mijn hoofd vast. "misschien was dat wel beter geweest. niemand houdt vn jou" die stem! sinds ik hier was had ik een stem, een gemene stem. het verteld me dat ik niet waardig ben, nutteloos. 'nee! ga weg' huil ik in mezelf. onbeust pak ik weer de grote scherf die ik verstop had onder mijn kleren in de kast. ruw trek ik mijn broekspijp op. "ja doe maar, niemand houdt van je. je bent alleen" ik begin harder te huilen en zet de punt diep in mijn been. die pijn, die heerlijke pijn. metteen stop ik met huilen. de stem is tot mijn verbazing weg. het is weg. met een ruk haal ik het glas uit mijn been en laat het op de grond vallen. door het grote bloedverlies begin voel ik me duizelig te worden, en voordat ik heb doorheb lig ik languit op de grond en zijn mijn ogen gesloten.

mijn hoofd bonst gevaarlijk. ik wil mijn ogen opendoen maar door het te felle licht houdt ik ze gesloten. 'volgens mij is ze wakker' hoor ik een bekende vrouwen stem. ik besluit mijn ogen toch te openen en zie miriam naast mijn bed staan. ik houd mijn hand voor mijn ogen omdat ik nog steeds niet gewend ben aan het licht. metteen gaat mirandas hand naar de lichtknop en zet het uit. 'meid, dat was even schrikken' zegt ze en legt haar hand op mijn arm. ik kijk om me heen en zie dat ik in het ziekenhuis ben. 'wat is er gebeurd?' 'het was tijd voor ontbijt. ik opende je deur, en je lag bewusteloos op de grond.' antwoord miriam. 'je liet me behoorlijk schrikken hoor.' ik kijk naar mijn been. waar doorbloed verband omheen zit. pijnlijk kijk ik naar mijn arm. een traan verlaat mijn oog. 'ga maar slapen, morgen mag je weer terug' verschrikt kijk ik op. morgen pas?? nu kan ik niall niet meer zien. maar hellaas valt er niks te veranderen. ik besluit maar te slapen.