005 Liam James Payne

Ik was nog steeds in de war van het beeld van Niall en het kleine meisjes waardoor mijn benen niet zo snel mijn lichaam droegen als ze konden. Opeens voelde ik dat iemand mijn arm vastgreep en me meetrok. Ik schrok maar zag toen dat het White was. Haar stem schreeuwde tegen me dat ik moest rennen maar het drong niet tot me door, totdat er een mes op ons afkwam. Mijn benen volgde vlug het tempo welke White bepaalde. Het tempo welke net iets te hoog voor me lag. Ik was snel, maar niet zo snel als zij waardoor ik als een soort pop achter haar aan rende, of eerder gezegd achter haar aan werd gesleept. Bij de hoorn aangekomen liet ze eindelijk mijn arm los en ik keek hoe ze wapens pakte. Ik wou zelf ook een wapen pakken toen ze opeens een tas in mijn handen duwde. Ik trok verbaasd een wenkbrauw op maar hees toen de rugzak braaf op mijn rug.
De rugzak hing nog niet eens goed aan mijn schouders toen ik weer werd meegesleept. Ik voelde me net haar hondje maar durfde daar geen opmerkingen over te maken. En daar had ik ook geen tijd voor. Ik had wel door dat White met een zwaard om ons heen zwaaide maar ik zag het niet echt. Nog steeds zag ik mijn vrienden voor me. Harry en Louis welke een glimlach deelde en Niall met die angst in zijn ogen. Door al die beelden had ik niet door dat White iemand had geraakt, totdat er een kanonschot klonk en er een jongen dood voor mijn voeten neerviel. Ik had het net te laat door waardoor ik bijna over hem heen struikelde, maar White had me vast. Anders was ik op de jongen gevallen. White trok zich er niet veel van aan en rende snel door terwijl ik achter haar aanrende het bos in. Elke stap welke ik zette werd ik verder verwijderd van het slagveld, maar ook van mijn vrienden. Bij de twee kanonschoten welke er klonken was ik bang dat het een van hun was welke het leven af was genomen. Maar White negeerde mijn getreuzel en trok me nog steeds hardhandig mee.
‘WHITE JE TREKT BIJNA MIJN ARM UIT DE KOM!’ schreeuwde ik hijgend tegen het meisje met de witte haren, maar ze stopte niet met rennen. Uiteindelijk trok ik zo had met mijn arm dat hij ontsnapte uit haar greep. Ik wreef over mijn schouder welke behoorlijk pijn deed. ‘Als je me nog een keer zo hard meetrekt dan ben jij straks de reden dat ik sterf,’ mompelde ik. Ondertussen was zij ook gestopt met rennen en was ze voor me gaan staan. Ze trok cynisch een wenkbrauw op terwijl ze me hoofdschuddend aankeek. Ik zag dat ze heel erg achter me keek om te zien of er niemand aankwam. Ook in draaide me om, maar er was niemand te zien. Je hoorde alleen de geluiden van het bloedbad bij de hoorn.
En opeens klonk er een schreeuw. Een simpele schreeuw welke zo vol pijn en angst zat dat ik er kippenvel van op mijn armen kreeg. En opeens, na zes seconde, drong het tot me door an wie deze schreeuw was. ‘NIALL,’ schreeuwde ik terwijl de tranen in mijn ogen stonden. En voordat ik het zelf door had keerde ik White de rug toe en beende een weg richting de hoorn.