Chapter 8 ~ Harry Styles

Zenuwachtig liep ik heen en weer in het zand. Het was snikheet buiten en het zweet liep langs mijn rug naar beneden. Het duurde te lang, veel te lang. Ik probeerde mezelf moed in te spreken door te denken dat ze waarschijnlijk langer aan andere patiënten moesten werken. Opeens kwam een dokter de hitte binnengelopen en alle soldaten die stonden te wachten - inclusief mij - keken hem hoopvol aan. 'Soldaat Harris heeft het overleeft, hij heeft enkel een gebroken been en een paar gekneusde ribben.' De soldaten langs me haalde opgelucht adem en vertrokken weer naar hun kamp. Net wanneer de dokter zich wou omdraaien om terug naar binnen te gaan, hield ik hem tegen met mijn stem. 'Dokter, hoe gaat het met Soldaat Tomlinson? Hij is mijn beste vriend.' Ik glimlachte zwakjes. 'Sorry, jongen. Hij is overleden aan zijn verwondingen.'

Badend in het zweet werd ik wakker. Ik haatte de dromen die me steeds weer op mijn fouten wezen. Ik haatte ze met heel mijn hart. Toen ik naast me keek en het gezicht van Sarah zag, die nog steeds diep in slaap was, ontspande ik een beetje. De rode neoncijfers gaven aan dat het bijna half vier 's nachts was. Ik zuchtte, vandaag zou zijn begrafenis. Hier, in het leger, was het zo dat alleen familie mocht spreken, maar mensen die op een andere manier dichtbij hun stonden, mochten het niet, enkel toekijken. Alle soldaten moesten uiteraard wel in hun kostuum gehuldigd zijn, een teken van respect voor de manier hoe hij het leven verlaten had en vooral respect naar het leger toe.

Ik had nog amper een oog dicht gedaan vannacht. Vandaag was de dag van het echte afscheid, ik rilde al bij de gedachte. Ik keek gefascineerd naar Sarah die mijn hemd aan het strijken was. Ergens had ik medelijden met haar omdat ik wist dat ze bang was, net als de eerste keer dat ik weggezonden werd. Toen ik terug kwam, was ik een wrak. Overal waar ik keek, zag ik gevaar. Telkens als ik 's nachts wakker werd, door weer een oorlogsnachtmerrie, wilde ik naar mijn geweer grijpen, maar in plaats van dat, lag mijn beeldschone vriendin langs me. Haar ogen wagenwijd open, omdat ze gewekt was door mijn geschreeuw. Haatgevoel ging door me heen. Wat deed ik haar allemaal aan? Ik hield van haar, ondenkbaar veel, maar het enige wat ik deed, was haar onbewust pijn doen.