Hoofdstuk 2

Janette

de sirene klinkt luid door het gebouw. langzaam wordt ik wakker. weer een dag in het gekkenhuis. ik besluit de pauze maar niet doortebrengen met lisa. zoals altijd loopt lisa direkt naar de binnenplaats. ik loop snel naar de buitenplaats waar ook een bos in ligt. het hek van het gebouw ligt door het bos heen. ik zie een dikke boom en ga ernaast zitten. de boom staat naast het hek. het bos is best dichtbegroeid dus niemand aan mijn kant van het hek kan mij hier zien zitten. ik haal een scherp stuk glas uit mijn broekzak. 'help me de pijn te verlichten' fluister ik zacht en laat een traan langs je wang lopen. "wow.. misschien ben ik wel gek?" zegt een stem in mijn hoofd. langzaam breng ik het glas dichterbij mijn arm. naast de drie andere sneën maak ik precies zon zelfde. het bloed druppelt langs mijn handpalm op de grond. ik begin steeds harder te huilen. 'ik moet hier weg' fluister ik door mijn tranen heen. 'wow meisje, wat doe je?' verschrikt kijk ik naast me en zie een jongen aan de andere kant van het hek met vuilblond haar mij met grote ogen aankijken. snel sta ik op en wil terug rennen naar het gebouw. 'he wacht!' roept de jongen snel. door mijn te lange pony die in mijn gezicht hangt knal ik tegen een boom aan. 'shit' scheld ik en grijp pijnlijk naar mijn voorhoofd. 'kom terug' probeert de jongen. ik kijk hem aan en schud dan mijn hoofd. ik draai me snel om en loop weg. eenmaal terug in mijn verrotte kamer komen er nog twee diepe sneeën bij. waarom weet ik niet. maar het lucht enorm op om mijn geestelijke pijn te veranderen in lichamelijke pijn. "nu weet ik het zeker, ik ben gek" weer die stem. ik begin echt gek te worden. ineens begin ik keihard te schreeuwen. nog geen 5 seconde later stormt miranda mijn kamer binnen. 'wat is er?' klinkt ze ongerust. za gaat naast me op mijn bed zitten. ik stop met gillen. 'ik moet hier weg!' huil ik. 'dit is niet eerlijk! ik ben onschuldig' 'ik weet het, Janette' antwoord mirande geruststellend. miranda heeft een zachte stem die je altijd kalm maakt. 'je moet het zo zien, dit is beter dan de gevangenis. als je een paar jaar ouder was geweest zat je tot je dood in de gevangenis.' ergen luchte die woorden van haar wel op. het kan altijd erger. ik knik langzaam mijn hoofd en besluit te gaan slapen.