Chapter 45

Ik voelde me behoorlijk ongemakkelijk en aangestaard toen we de zaal binnenstapten. Chris kneep zachtjes in mijn hand toen hij doorhad dat ik me niet op mijn gemak voelde.
“Hé Chris en Marenne, wat leuk dat je mee bent, Marenne!” zei Frank, ik glimlachte als reactie en wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Hij gaf Chris een schouderklopje en liep toen verder. Ik keek de zaal rond en zag Siem, Derk en Nicolai staan. Juist op dat moment zag Derk ons ook, hij zwaaide, ik zwaaide terug en al snel keek de rest ook om.
“Kom je?” vroeg Chris terwijl hij me meenam naar de jongens.
“Hé!” zei Derk enthousiast, hij gaf me een knuffel, “hoe gaat het met je?”
“Gaat nu wel weer goed, bedankt voor alles,” antwoordde ik.
“Gelukkig maar, en het was niets, ik wil er graag voor je zijn.” Ik glimlachte en legde mijn hand kort op zijn arm. “Kom je zaterdag ook?”
“Tuurlijk, als je dat leuk vindt ten minste!” antwoordde hij enthousiast. Ik knikte hevig en zag zijn gezicht opklaren.
“Zo, mag ik nu Marenne eens begroeten?” vroeg Nicolai. Ik begon te lachen en gaf Nic een knuffel.
“Je wilt niet weten hoe blij ik ben dat jullie hier samen zijn,” zei Nic toen. Ik probeerde te lachen maar hoewel ik blij was dat ik hier samen met Chris was, was ik diep van binnen nog heel erg bang dat het morgen weer anders kon zijn.
“Of gaat het nog niet helemaal goed?” vroeg hij toen voorzichtig toen ik geen antwoord gaf.
“Jawel, sorry. Het heeft gewoon wat tijd nodig nu,” antwoordde ik.
“Snap ik, maar het komt wel goed hoor!”
“Dat hoop ik,” reageerde ik kort, ik had geen zin om hier over te praten.
“Zijn jullie weer samen?” vroeg Siem toen.
“Ja, we zijn ook niet echt uit elkaar geweest,” antwoordde ik.
“Oh, maar ik dacht…”
“Zullen we er gewoon over ophouden?” onderbrak ik hem.
“Sorry, ik bedoelde het niet verkeerd,” antwoordde Siem.
“Nee, weet ik, ik heb hier gewoon geen zin in.”
“Wil je drinken?” vroeg Chris toen. Ik knikte en pakte zijn hand stevig vast.
“Oh, loop je mee? Ook goed,” zei Chris verbaasd.
“Ja.” Ik wilde graag weer weg, van die jongens maar het liefst van het hele gebeuren. Het voelde echt alsof miljoenen mensen me aankeken en ik had daar geen zin in. Toen we naar de bar liepen om drinken te halen stond er ineens een fotograaf voor ons neus.
“Dus, jullie zijn weer samen!”
“Ja,” antwoordde Chris kortaf.
“Mag ik een paar vragen stellen?” vroeg de man toen. Ik keek hem verontwaardigd aan, ik had niet verwacht dat er pers aanwezig zou zijn.
“Nee.”
“Hoe zo? Mag ze niet weten dat je eergisteren nog met Bodil gezellig in een restaurant zat?” vroeg de man. Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Chris zijn reactie.
“Dat slaat echt nergens op, dat is helemaal niet waar,” antwoordde Chris.
“Ik heb anders wel een foto voor je.” De man ritste zijn cameratas open en haalde er een foto uit. Ik wilde die foto niet zien, ik wilde dit niet eens horen. Of beter gezegd, ik wilde Chris niet meer zien. Ik liet Chris zijn hand los en liep zo snel als ik kon naar de dichtstbijzijnde deur. Ik wist niet wat voor ruimte dit was, maar dat maakte me niet uit. Ik liet me tegen de muur op de grond zakken en begroef mijn gezicht in mijn handen. Chris kon het wel vergeten, ik was klaar met hem. Het feit dat hij met Bodil uit eten was geweest maar vooral het feit dat hij er nu gewoon weer over loog terwijl die man keiharde bewijzen had. Mijn ogen waren nat van de tranen en mijn make-up zat inmiddels overal waar het niet hoorde te zitten. De deur ging open en ik keek even op, het was Chris die heel erg bezorgd keek.
“Rot op, leugenaar, echt flikker op.”
“Marenne, je gelooft hem toch…”
“Ik meen het Chris, rot op, ga lekker naar Bodil, mij ben je kwijt,” onderbrak ik hem kwaad.
“Het is niet waar!”
“Verdwijn uit mijn ogen, ik hoef je niet meer te zien.” Chris schudde zijn hoofd en begon ook te huilen. Het deed pijn om hem te zien huilen, maar ik schonk daar geen aandacht aan. Hij mocht pijn hebben, of beter gezegd, hij moest pijn hebben.
“Als je me niet wilt geloven…” zei Chris met een breekbare stem. Ik reageerde niet en bleef zitten waar ik zat. Ik hoorde Chris weglopen en vervolgens de deur dichtslaan. Niet veel later ging die deur weer open.
“Ik meende het,” riep ik kwaad zonder op te kijken.
“Marenne,” hoorde ik Derk zijn stem. Verbaasd keek ik naar hem en begroef toen weer mijn gezicht in mijn handen. Ik merkte dat Derk naast me kwam zitten en hij sloeg een arm om me heen. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en zuchtte diep.
“Marenne, dat wat die man zei, is niet waar,” zei Derk.
“Neem je het nu ook nog voor hem op? Ga dan ook maar weg,” reageerde ik terwijl ik zijn arm van me afduwde.
“Luister naar me, je weet dat ik je wil helpen en geen partij kies, zeker niet voor Chris na wat hij heeft gedaan.”
“Waarom zeg je dan dat het niet waar is? Het staat toch op de foto?” vroeg ik snikkend.
“Ik heb de foto, kijk er maar eens naar.” Derk hield de foto voor mijn gezicht, ik kreeg het even benauwd toen ik zag dat het inderdaad niet Bodil was.
“Huh,” mompelde ik een beetje beschaamd.
“Dat is inderdaad Lianne, zijn zus uit zijn gastgezin. Ze gingen uit eten met zijn allen en Chris liep hier met haar het restaurant naar binnen,” antwoordde Derk.
“Kut…”
“Marenne, je hoeft je niet te schamen, het is logisch dat je zo reageerde…”
“Ik schaam me wel, ik vertrouw hem gewoon niet. Ik heb mezelf voor gek gezet en Chris moest huilen en…”
“Sst,” onderbrak Derk me, hij haalde het haar uit mijn gezicht en veegde de tranen van mijn wangen.
“Kom,” beval hij terwijl hij opstond en me omhoog trok.
“Mijn make-up,” zei ik zacht. Derk keek me lachend aan en liet me los.
“Blijf hier maar, ik haal Chris wel,” reageerde hij. Ik zag hoe hij de zaal inliep en ik schudde mijn hoofd bij de gedachte dat ik zo reageerde terwijl het niet eens waar was. Ik schaamde me dood en voelde me schuldig. Juist op het moment dat er weer een traan over mijn wang rolde kwam Chris naar binnen lopen.
“Sorry, sorry, ik schaam me dood,” zei ik weer huilend. Chris sloeg zijn armen om me heen en wreef zachtjes over mijn rug.
“Nee je hoeft geen sorry te zeggen en je ook niet te schamen. Ik moet sorry zeggen, ik had je nooit mee moeten nemen want het was voorspelbaar dat dit zou gebeuren.”
“Is hij weg?” vroeg ik toen.
“Ja, hij had hier nooit mogen zijn, gelijk door de beveiliging eruit geschopt.” Ik glimlachte toen ik het beeld voor me zag dat de beveiliging hem er letterlijk uitschopte.
“Wil je naar huis?” vroeg Chris.
“Nee, ik denk dat het het beste is als we nu blijven,” antwoordde ik.
“En je make-up?” vroeg Chris grijnzend terwijl hij wat probeerde weg te vegen van mijn wang.
“Dat haal ik er op de wc wel af, heb nog wel wat mascara bij me.” Ik voelde me toch al niet prettig met zoveel make-up op.
“Ik ben trots op je,” zei Chris terwijl hij een kus op mijn neus drukte. Ik liep hand in hand met hem de zaal binnen en ging zo snel mogelijk naar de wc waar ik mijn make-up wat fatsoeneerde. Toen ik terugkwam stond Chris met Derk te praten.
“Hé,” mompelde ik toen ik erbij kwam staan. Chris pakte gelijk mijn hand weer vast en even voelde ik die vlinders weer zoals ik die voelde toen ik voor het eerst met hem zoende.
“Ik dacht trouwens dat je zei dat het een diner was,” zei ik tegen Chris. Derk keek verbaasd naar Chris en begon te lachen.
“Uh, nee, dat had ik fout. Heb je trek? Daar staan wel allemaal hapjes en zo,” zei Chris terwijl hij wees op een lange tafel waarop allerlei lekkere hapjes stonden.
“Ja, ga je mee?” vroeg ik.
“Ja, ik heb ook wel zin in wat. Moeten we nog iets voor jou meenemen Derkie?” vroeg Chris.
“Derkie?” vroeg ik lachend.
“Nee Chrissie, dat hoeft niet,” zei Derk plagerig. Ik trok Chris mee naar de tafel en ondertussen werden we begroet door een aantal mensen die ik niet kende, dat zouden die sponsors wel zijn dan.
“Oooh sushi!” riep ik blij toen ik dat ook tussen de hapjes zag staan. Chris lachte en sloeg zijn armen vanachter om me heen.
“Zullen we zo anders nog ergens wat eten halen?” fluisterde hij in mijn oor.
“Lust je dit niet?” vroeg ik verbaasd.
“Jawel, maar ik heb zin in warm eten.”
“Wat een stom excuus, dit is allemaal vet lekker. Maar goed, we gaan zo wel wat eten halen,” antwoordde ik.
“Stom excuus?” vroeg Chris terwijl hij me nog iets steviger vastpakte.
“Ja.”
“Oké, dan zeg ik het wel gewoon zo, ik wil graag alleen met jou zijn en niet tussen al deze stomme mensen,” zei hij zacht zodat niemand het kon horen behalve ik. Ik grinnikte en draaide mijn hoofd zodat ik hem een kusje kon geven.
“Geduld is een schone zaak,” antwoordde ik nonchalant.