Chapter one.

avalon.

Het was vroeg in de ochtend op zaterdag en zoals gewoonlijk stonden we, Romeo, Spencer en Felix, voor de muziekwinkel met onze apparatuur en helemaal ingepakt door het koude weer. Oké, niet zo dik ingepakt, maar het was nog ochtend en het was best koud. We speelden al een paar weken elke zaterdag voor de muziekwinkel 'magic music' als een soort promoting van hun spullen en om aandacht te trekken. We waren al ongeveer een jaartje een band, Felix op de drums, Spencer achter het keyboard en Romeo, net als mij, op de gitaar. We gaven af en toe een optreden en oefenen elke week in een van onze garages, wat meestal uitliep in een potje voetballen of videogamen. Maar goed. We waren van plan net te beginnen, maar we liepen nog even de lijst met liedjes langs. We kenden veel populaire liedjes, ook minder populaire, maar van de beroemde bands of zangers. Zelf zongen we ook, ik dus ook, iets waar ik iets minder blij mee was. Ik vind zelf nog steeds dat ik klink als een schorre gorilla. Langzaam begonnen de straten drukker te worden en het sneeuwde lichtjes, waardoor de straat een heel klein beetje wit werden, maar het werd niet dikker. Er stond een lichte wind, die gelukkig grotendeels door mijn outfit werd tegengehouden. Ik zou eigenlijk dikke handschoenen aan moeten trekken, want mijn handen voelden, zoals gewoonlijk, net aan als stompjes, maar dat gaat helaas niet, want mijn vingers moeten vrij zijn, dus ik heb mijn gestreepte vingerloze handschoenen aan. Het was onderhand al bijna elf uur en we moesten eigenlijk al zeker een kwartier geleden zijn begonnen, maar we waren al laat en er waren wat problemen met Spencers keyboard, maar de baas van de muziek winkel was daar iets minder blij mee. Ik zuchtte even en haalde mijn bevroren hand door mijn haar.
"Can we start now?" vroeg ik zuchtend en ik sprong een klein beetje op en neer op mijn niet zo nieuwe all stars.
"Avalon, stop whining, we start in a minute, okay?" zei Felix lachend en gaf me een speels tikje tegen mijn achterhoofd omdat hij zo dicht bij stond. Verontwaardigd stak ik mijn tong uit en lachte even. Ik was al sinds ik klein was bevriend met de drie jongens, natuurlijk ook met andere mensen maar daar gaat het niet om, toen we alle vier hadden ontdekt dat we wel aanleg hadden voor muziek zijn we een beetje begonnen met een zielig bandje te vormen die toch nooit meer zou worden dan wat hij nu is, niet dat het ons uitmaakt, het gaat om de fun, toch? Mijn zelf gekochte gitaar hing om mijn nek en ik tikte met mijn nagels erop. Mijn blauwe ogen keken even door de straat. Deze werd steeds drukker, waardoor ook steeds meer mensen naar ons na keken. Wat doen die kinderen daar nou in hemelsnaam met die apparatuur. Ik lachte even, ik was het wel gewend. Ik was het ook gewend om met de jongens om te gaan. Er waren meiden bij mij op school die hartstikke jaloers op me waren, iets wat ik in het begin niet begreep, maar later na wel. Romeo, Felix en Spencer zijn zeker niet lelijk en elke meid wil toch wel aandacht van deze drie jongens. Ook vonden de meeste meiden mijn twee oudere broers hartstikke knap, iets wat ik niet begrijp, maar dat komt zeker omdat ik hun zusje ben, laten we dat maar zeggen.
Na een aantal minuten kwam Romeo met zijn scheve grijns weer naar buiten gelopen, in een keer liep hij naar Spencer z'n keyboard toe, prutste wat aan een draadje wat uit zijn keyboard kwam en aan de versterker en raakte toen een toets aan, waardoor er geluid uit de box kwam.
"Yeah thanks, now can we start!" zei Spencer glimlachend, die het volgens mij ook koud had gekregen.
"It was getting about time, I'm totally freezing my fingers off." lachte Felix, die wat aan het spelen was met zijn drumstokjes en met zijn blauwe ogen lachend naar mij keek. Ik schudde lachend met mijn hoofd en beet op mijn onderlip.
"With which song do we start? Because I don't want to play the wrong song, y'know." zei ik toen ineens. Of ik had niet opgelet, of ze hadden het nog niet tegen me gezegd, want ik was niet bij de laatste repetitie. Romeo rolde met zijn ogen en Spencer begon te lachen. Ik kon het ook zijn vergeten..
"Good time, remember?" zei Spencer lachend en keek me vragend aan. Oké, ik ben dus nogal vergeetachtig, kan ik het helpen? Ik beet op mijn lip en grinnikte.
"Oh yeah, nów I remember." Ik rolde met mijn ogen omdat de jongens mij half aan het uitlachen waren. Het is echt een leuk liedje, maar het is gewoon dat ik geen zin had om te gaan zingen, maar ja.
Toen iedereen weer 'normaal' deed, zover wij normaal konden doen, keken we allemaal elkaar even aan.
"Shall we start?" vroeg Felix voorzichtig en haalde zijn hand door zijn haar. Ik knikte en Romeo en Spencer knikte ook. Het zag er nogal eng uit, want het ging echt synchronisch. Ik grinnikte even en we keken allemaal naar Felix, die altijd aftikt voordat we zouden beginnen.
"One, two, one two three four." riep hij terwijl op zijn stokjes tikte. Romeo en ik sloegen de snaren van onze gitaren aan en speelde het melodietje. Ik zong zelf de stukjes van Carly Rae Jepsen en Romeo zong de stukjes van de zanger van Owl City. Volgens mij klonk het niet verschrikkelijk want er waren mensen die stopte om te kijken en te luisteren met een glimlach op hun gezicht, iets wat wij alle vier graag zagen. Tijdens het spelen gooide ik even snel mijn haar naar achter omdat dit voor mijn ogen hing, wat gelukkig ook lukte. Met Romeo op de gitaar, Spencer op het keyboard en Felix op het drumstel, en ik dan op de gitaar, speelden we vrolijk het liedje en sprongen wat rond, en met 'we' bedoelde ik eigenlijk Romeo en ik, en Spencer een klein beetje. Ik grinnikte even. Een groepje jongens, ik schatte een paar wat ouder dan mij en een paar andere toch wel een paar jaar ouder dan mij, bleven glimlachend kijken, en het leuke was, ze waren niet lelijk. Ik likte langs mijn lippen en het liedje was afgelopen.

_____________________________________________________

okay. het is niet super, maar het wordt wel leuker enzo & ik moet er nog een beetje inkomen ;d x