171. Hoop routines on the Olympic Games

Nog wat nahijgend kwam ik aan in mijn kleedkamer met Katreeya. Ik legde mijn touw aan de kant en zocht mijn paars-grijze turnpak voor mijn hoepelroutine. Katreeya zei dat ik het rustig aan mocht doen. Het zou nog even duren voor ik nog eens opmoest. Ik deed mijn turnpak uit en mijn ander turnpak weer aan. Even ging ik zitten op een bankje en nam mijn fles water en nam grote slokken. In de kleedkamer ging een klein tv’tje waar je live mee kon volgen wat er in de zalen afspeelde. Ik ruste even uit en nam mijn gsm waar er, zoals ik al verwacht had, een paar smsjes instonden. Mijn moeder had me succes gezonden en Friedolien zei dat als ik zo verder deed ik ze allemaal zou gaan afmaken. Meteen zond ik haar terug dat ik niet aan gevechtsport deed. Het laatste berichtje kwam van Bill. Hij wenste me ook succes met mijn andere routines en zei dat mijn touwroutine prachtig was. Mijn vingers vlogen meteen over het toetsenbord van mijn mobiel en zond hem een beleefd bedankje terug. Ik had mijn gsm nog niet weggelegd toen hij opnieuw afging. Bill zond me dat hij vond dat ik echt verbeterd was in mijn sport en ik echt mezelf nu bij de beste van de wereld mocht gaan noemen. Mijn hart sloeg een slag over maar veel meer tijd om na te denken en terug te sms’en was er niet. “ Je moet bijna terug op met je hoepelroutine.” Zei Katreeya. Ik nam nog snel een slok water, legde mijn gsm in mijn rugzak en greep mijn hoepel die op de tafel lag.

Terug kwamen we weer in het gangetje om naar de wedstrijdhal te gaan. Mijn hart begon terug te bonzen als een bezetene. Ik probeerde mezelf kalm te houden maar schrok op toen Anna Bessonova haar begintoon piepte. Het gevoel overheerste mij dat ik te laat was begonnen met mijn routine, maar toen ik de muziek hoorde werd ik al meteen een stuk kalmer omdat het mijn muziek niet was. Terwijl ik wachtte tot Anna gedaan had stond ik nog wat trucjes te oefenen en wat te gooien met mijn hoepel zodat ik hem wat gewoon was. Het is raar om te zeggen, maar dan voelde ik hoe de hoepel zat zodat ik hem zeker goed kon vangen.

Ik had enkele stukken van Anna’s routine gezien. Hoe zou ik daar ooit over gaan komen met mijn punten? Plots dacht ik aan wat Bill net had gezegd. Ik was beter geworden volgens hem en ik behoorde tot de beste van de wereld. Ik haalde nog even diep adem en hoorde toen : “ Hoop, Maaike Van Eeghem, German Federation.” Ik haalde even diep adem en ging klaar gaan staan. Terug sprongen al mijn fans terug recht en kwam het in me op, dat ik echt moest verbeterd zijn. Het startsignaal piepte, en ik kon mezelf meteen helemaal overgeven in mijn routine. Ik legde al mijn emoties erin en probeerde alles zo goed mogelijk te doen.

Ik eindigde in alle glorie en het applaus steeg in de zaal. Al zwaaiend liep ik af en ging naar Katreeya die me meteen een kus op mijn voorhoofd gaf. Samen liepen we naar de ‘Kiss and Cry corner’ waar ik wachtte op m’n punten. “ Super gedaan! Heel mooi.” Zei Katreeya die haar enthousiasme niet kon wegsteken. “ Ik doe gewoon wat ik moet doen.” Glimlachte ik. De camera werd op me gericht en ik zwaaide even. Meteen kwamen mijn punten op het scherm. 18.850, net hetzelfde als mijn vorige score. Ik keek ongelovig naar Katreeya die meteen mompelde dat ik tot nu toe wéér de hoogste score had. Ik kon het nauwelijks geloven en liep samen met Katreeya terug af.