~7-the treasure

ik word wakker van een hoop gebrul en gejoel van de crew die staat te schreeuwen. ik spring uit mijn bed en vecht met mijn riem waar mijn zwaard en geweer aan zitten. als ik het om heb gedaan ren ik naar de deur en gooi hem open. als ze me zien staan word het ineens dood stil en kijken ze me aan alsof ze een spook zien. 'wat is er nou weer?' vraag ik geïrriteerd. da realiseer ik me ineens dat ik met mijn jurk achter een spijker ofzoo was blijven hangen dus was mijn rok nu net een mini-skirt was. maar door die lange jas die ik eroverheen had was het ineens veel beter dan die oude jurk die ik altijd droeg.
'wat staan jullie nou te kijken stelletje honden!? waarom schreeuwden jullie zoo?' schreeuw ik. maar ineens zie ik dat papa nergens te bekennen is en dat er een paar bemanningsleden op mijn dek staan die niet bij ons hoorden. ik spring over de reling en loop naar een van die mannen toe.

'wat doe jij hier?' vraag ik. het antwoord kwam van achter me. 'we komen dit schip kapen.' ik draai me om en kijk recht in een stel gele ogen. 'barbosa! ga van mijn schip af!' schreeuw ik naar hem. 'ik ben helaas ongenegen uw verzoek te fattieren!' zegt hij. ik kijk hem aan alsof ik stront op de muur zie kruipen. 'betekend nee.' zegt hij ineens. 'BARBOSA!! laat mijn dochter met rust en ga van mijn schip af!' hoor ik mijn vader roepen. hij draait zich om en schrikt als hij papa ziet met een getrokken zwaard. 'mannen! vecht tot je al je ledematen kwijt bent!' schreeuwt Jack. en het gevecht begint. klinkende zwaarden en pijnlijke schreeuwen verschijnen en verdwijnen op de open zee. 'AAAAH!!' ik slaak een gil en val op het dek met een grote knal. 'mannen! het is klaar! we gaan terug naar ons eigen schip!' zegt barbosa ineens. 'maar cap'n we hebben het schip niet gekaapt.' vraagt een van barbosa's mannen. 'nee klopt! maar we hebben zijn grootste schat gepakt! we hebben zijn enige dochter gedood!'