Hoofdstuk 1-De Spion

Hoofdstuk 1. De spion

Maralyn staat in de werkplaats van haar vader met een zwaard in haar hand. Langzaam draait ze het wapen rond en ze laat haar vingers zachtjes glijden over de snede. Ze is altijd al weggeweest van de machtige zwaarden die haar vader maakt voor de soldaten van de koning.
Zelf heeft ze als meisje weinig te maken met de machtige wapens die alleen gebruikt mogen worden door de mannen. Opeens hoort ze haar moeder die haar roept. Snel legt ze het zwaard weg en rent naar haar moeder toe. Die staat haar bovenaan de trap op te wachten. ‘’Het brood is op, je moet even naar de markt om er 2 te halen bij de bakker.’’ zegt ze. Maralyn zucht, dit is dus de taak van de vrouwen... Brood halen bij de bakker terwijl de mannen lekker mogen luieren en vechten. Het is gewoon oneerlijk!
Ze pakt haar omslagdoek en de rieten mand en loopt door de smalle, drukke straatjes naar het plein waar de markt wordt gehouden vandaag. Onderweg kijken veel jonge mannen haar na, maar ze schenkt er weinig aandacht aan. Ze heeft al vaak gehoord dat ze zo’n mooi gezicht heeft met van die mooie ogen erin en van dat prachtige, golvende haar, maar dat kan haar niet zoveel schelen.
Bij de bakker aangekomen bestelt ze 2 broden. Nadat de bakker haar knipogend 1 muntstuk korting heeft gegeven en nog even heeft gezegd hoe mooi ze wel niet is, loopt ze snel weer naar huis.
Ze legt de broden in de kast en doet haar omslagdoek af. Dan pakt ze haar prachtig bruine merrie uit de stal en rijdt op een mannenzadel naar de heide. Hier gaat ze vaak heen als ze geen zin meer heeft om de vrouw uit te hangen. De wind woelt door haar haren als ze haar paard de sporen geeft en haar laat galopperen.
Diep ademt ze in.
Dan hoort ze opeens trompetgeschal en hondengeblaf. Snel kijkt ze op en tot haar grote schrik ziet ze de hertog van de Vallei en zijn gevolg aankomen. O nee, niet die afgrijselijke man... Met z’n rode cape en z’n hoed-met-veren stormt hij in haar richting. Maralyn bedenkt zich niet langer en slaat 1 been over haar zadel, het zit dan misschien niet erg comfortabel, maar nu lijkt het tenminste alsof ze op een dameszadel rijd. Ze weet heel goed dat het verboden is voor vrouwen om op mannenzadels te rijden. Zo rustig mogelijk rijdt ze langs de stormende hertog met zijn hoed-met-veren-van-een-complete-kalkoen en zijn gevolg en knikt beleefd naar hem. Ondertussen ziet ze heel goed dat Norman, de zoon van de hertog van de Vallei met verliefde ogen naar haar kijkt.
Hij is knap, daar kan je niet omheen. Maar Maralyn voelt niks voor hem, ze wil nog niet trouwen of verliefd zijn, dus ze schenkt hem alleen maar een korte knik.
Zodra de hertog verdwenen is, zwaait ze gauw weer haar been terug. Dat zit beter! Ze geeft haar merrie weer de sporen en rijdt verder over de heidevlakte.
Pas laat in de avond, als de duisternis al gevallen is, komt ze thuis. Haar 4 broertjes en 3 zusjes zitten al aan tafel te eten van het verse brood en de warme soep. Snel schuift ze aan en begint ook te eten.