De 100e Hongerspelen - 71

“Eten en water”, knikte Seija. Ze ging zitten, Rue en Vania volgden haar voorbeeld. Seija haalde wat eten uit haar rugzak en verdeelde het.


“Eindelijk”, verzuchtte Vania. “Maar hoeveel water hebben jullie? Ik dwaal hier al uren rond maar ik heb er nog geen gevonden.”
“Het is vlakbij, volgens de kaart”, zei Seija. “Drink gerust zo veel je wil.”
“Bedankt”, zuchtte Vania. “Echt.” Rue kroop tegen Vania aan.
“Blijf je nu bij ons?”, vroeg ze zacht.
“Natuurlijk Rue”, beloofde Vania. “Ik zou jou toch nooit alleen laten?”
“Waarom ben je niet naar mij gekomen in het begin?”
“Dat ging niet, meisje, het was te gevaarlijk”, zei Vania. Ze keek naar Seija. “Enig idee van wie die kanonschoten waren daarstraks?”
“Denzel uit negen”, zei Seija. “De tweede weet ik niet.”
“Seija, weet je zeker dat Ian nog leeft?”
“Ik zal het even nakijken”, stelde Seija haar gerust. Ze nam de kaart. Al snel had ze Ian gevonden. “Hij is niet ver weg, een uurtje ongeveer”, zei ze.
“Gelukkig”, glimlachte Vania. “En Xandrijn?”
“Die zit midden in een meer”, zei Seija fronsend. “Ik hoop voor hem dat hij kan zwemmen.”
“Ik dacht van niet”, merkte Vania verbaasd op.
“Nou ja, hij is te ver weg, we kunnen niets voor hem doen”, zei Seija. Ze stak het water en de rest van het eten terug in haar rugzak. “Kom, we gaan verder. Ian is het dichtste bij, enkel zullen we een omweg moeten nemen langs een waterbron.”