Deel 1

Shit..! Als ik niet snel zou opschieten zou ik nog te laat komen en dat op mijn eerste schooldag. Oow, school ik werd al zenuwachtig als ik er aan dacht. De schoolvakantie was afgelopen en ik ging voor het eerst naar mijn nieuwe school. De school heeft maar 571 leerlingen en ligt in het piep kleine stadje Ebbw Vale. Ik was erg bang dat ik hier nooit vrienden zou maken. Ik ben namelijk niet echt het type dat op iedereen afstapt en vrienden maakt. En nu zal je wel denken wat ik hier in godsnaam doe. Ik zal het je zeggen. Twee maanden geleden ben ik hier naar toe verhuisd samen met mijn vader, Ben. Ik woonde eerst in Berkeley, een stadje in de buurt van San Francisco, maar mijn vader en ik konden er gewoon niet meer wonen. Het zit namelijk zo; iets meer dan een half jaar geleden is mijn moeder, Sandra omgekomen bij een auto ongeluk. Ik en mijn vader hadden het er erg moeilijk mee. Mijn moeder en ik hadden altijd een hele goede band met elkaar. Ik kon altijd alles aan haar vertellen, maakte niet uit wat. In het begin dachten we dat het op een begeven moment wel over zou gaan, dat we er aan zouden gaan wennen dat ze er niet meer was, maar alles in Berkeley deed ons herinneren aan haar. We konden het geen plekje geven, dus besloten we te verhuizen. Ook al deed dit mij ook veel pijn. Ik had niet heel veel vrienden. Eigelijk had ik alleen Tess, maar ze is echt de aller liefste, aller behulpzaamste en aller beste vriendin die je maar kan hebben. Ik zou er echt heel erg gaan missen. Er was een ding dat ik absoluut niet ging missen. De populaire mensen. Ik kon ze niet uitstaan. Het waren gemene, achterbakse, arrogante trutten die iedereen verafschuwde waarvan ze dachten dat ze minder waren dan hen. Daar was ik er overduidelijk een van. Ik was verlegen en liet me niet zo leiden door de rest. In het begin waren het alleen minachtende blikken. Dat kon ik nog wel negeren, maar op een begeven moment werd het steeds erger. Ze begonnen vervelende opmerkingen te maken over mij en mijn uiterlijk. Ik had mezelf nooit echt mooi gevonden, maar door dit alles werd ik nog onzekerder. Ze zeiden dat ik lelijk was, dat ik nooit een vriendje zou krijgen, dat ik te dik was. Ze stopten foto’s in mijn kluisje waarop ze mij lelijk en dik tekende en op een begeven moment begon ik het te geloven. Ik ging steeds minder eten en viel vele kilo’s af al dacht ik zelf dat ik alleen maar aankwam. Ik voelde me steeds ellendiger, zwakker en had een erg kort lontje. Ik heb nog steeds erge spijt van dingen die ik toen tegen mijn familie en vrienden heb gezegd. Gelukkig bleven ze me steunen en vooral aan Tess en mijn moeder heb ik veel gehad. Ik ging inzien dat ik helemaal niet te dik was, integendeel ik was graatmager. Inmiddels was ik 15 geworden en het ging steeds beter met me. Uiteindelijk kwam ik er sterker en zelfverzekerder uit. Ik begon van me af te bijten en het gepest hield op. Achter af hoorde ik van een van die meisjes dat ze het alleen maar deden omdat ze jaloers op me waren.


Het was moeilijk om afscheid te nemen van Tess, maar we zouden zo veel mogelijk contact houden en als de verhuizing achter de rug was zou ze een keertje komen logeren. Mijn vader is geboren in het kleine stadje Ebbw Vale in Engeland en het leek hem een goed idee om hierheen terug te verhuizen. Dus zo ben ik hier terecht gekomen.

Ik keek op mijn horloge en zag dat ik me nu echt moest gaan haasten. Ik vloog de trap af, zei mijn vader snel gedag, pakte mijn scooter uit de garage en reed zo hard als ik kon naar school. Ik moest het doen met een scooter aangezien je in Engeland pas op je achttiende een auto mocht besturen. Gelukkig was de school niet moeilijk te vinden en het was dichter bij dan ik had verwacht, dus kwam ik ruim op tijd aan. Ik zette mijn scooter op slot en besloot het gebouw is wat beter te bekijken. Het was oud, maar wel goed onderhouden. Het had grote eiken deuren en ramen. De omgeving van Ebbw Vale bestond uit bomen, bomen en nog eens bomen, dus ook hier torende de bomen hoog boven het gebouw uit. Het werd in middels steeds drukker op het schoolplein en ik besloot om maar eens naar binnen te gaan. De administratie was gelukkig direct bij de ingang, ik was al bang dat ik het niet zou kunnen vinden.

Het was er erg licht en de muren waren in vrolijke kleuren geschilderd. Er stonden een paar stoelen in dezelfde felle kleuren en er hing een groot prikbord met de vele mededelingen aan de muur. ‘Kan ik je helpen’ vroeg een vriendelijke stem. Een vrouw van ongeveer eind 30 met lang geblondeerd haar stond op vanachter haar bureau. ‘Ja, Ik ben Noa Murray. Ik moest hier mijn rooster ophalen.’ ‘Oh ja, dat is waar ook. Hier heb ik je rooster en je boeken krijg je in de klas. Ik hoop dat je het hier leuk gaat vinden.’ zei ze terwijl ze vriendelijk naar me lachte. ‘Dat hoop ik ook’