Living forever 17.2

Nathan

Ik zat bij Siva op de kamer die met zijn rug naar me toe op zijn bed naar de muur zat te staren.
‘Ik weet nog hoe het voelde toen ik mijn ouders achter liet,’ zei ik zachtjes. ‘Tom liet hen, al mijn vrienden en eigenlijk iedereen die ik had gekend me vergeten dat ik bestond.’
‘Niet doen,’ zei Siva. ‘Ik wil het niet horen. Het zal niet helpen.’
‘Dat weet ik, maar ik wil alleen zeggen dat…’ begon ik.
‘Je weet hoe ik me voel,’ zei Siva zachtjes. ‘Bedankt dat je me wilt helpen, maar laat me alsjeblieft met rust. Ik wil alleen zijn.’
‘Oké,’ zei ik een beetje beduusd en liep zijn kamer uit. Ik liep de keuken in en zag toen ik langs de woonkamer liep dat Max met zijn hoofd in zijn handen op de bank zat. Ik schonk verbaasd een glas cola in en liep naar de woonkamer.
‘Alles goed Max?’ vroeg ik voorzichtig. Hij schrok op en knikte.
‘Zullen we een stukje gaan lopen?’ vroeg hij zenuwachtig. Ik maakte een wacht even gebaar en dronk snel mijn glas leeg.
‘Waar heen?’ vroeg ik toen het stil bleef.
‘Het meer,’ mompelde hij en stond op van de bank.

‘Toen een heks de eerste vampier maakte gebeurde er iets wat onbegrijpelijk was,’ zei Max terwijl we langs het meer liepen. ‘Iedere heks op aarde maakt niet uit of die licht of donker was wist dat dit gebeurd was alsof hij of zij de vampier zelf geschapen had. Niemand wist toen nog dat de vampier zo’n invloed in de wereld zou krijgen. Toen een andere heks de weerwolf schiep gebeurde het zelfde en toen ook de weerwolf een grote getallen zich over de aarde verspreide en onderdeel van mythe, verhalen en liederen werd, zagen de heksen en verband. Wanneer een heks of een groep heksen iets groots maken of doen dan weet iedere heks die op dat moment leeft wat er gebeurd alsof hij of zij er zelf bij was geweest.’
‘Waarom vertel je me dit?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ik heb niet mee gevochten in de oorlog tussen de heksen met lichte magie en die met donkere magie. Ik was 9 toen mijn scholing in magie begon en toen de oorlog stopte op mijn 2 kende ik ieder gezicht van iedere heks die in die drie jaar vermoord was in de oorlog. Ik zag ze in mijn nachtmerries, in het donker als ik ’s nachts in slaap probeerde te komen…’ Max schudde vol afgrijzen zijn hoofd. ‘Soms zie ik ze nog.’ Het werd even stil tussen ons, terwijl Max die vreselijke beelden van zijn netvlies probeerde te krijgen. ‘Ik heb alleen de laatste drie jaar van de oorlog meegemaakt, maar ik zou willen dat ik er niets van mee had gekregen.’
‘Dat kan ik begrijpen,’ zei ik. Max keek even verstoord op.
‘De laatste keer dat iedere heks die leefde van die beelden zag was toen de heksen een hele soort uit moordde,’zei Max zachtjes. ‘Op een paar na.’
‘Waarom zouden de heksen een hele soort uitmoorden?’ vroeg ik verbaasd.
‘Deze soort, dit volk, had een speciale magie die duistere magie kon omzetten in lichte,’ zei Max. ‘Dryadalum, zo heette dat volk.’
‘Nooit van gehoord,’ zei ik schouder ophalend.
‘Dryadalum is latijn,’ zei Max zachtjes. ‘Voor elfen.’