H11

Heel lang kan ik toch niet naar mijn ei kijken. Eerst hoor ik nog een kreet en daarna wordt ik gewurgt.
'Help,' piep ik. Mijn vader heeft me gevonden, hij komt me ontvoeren, net nu ik een toekomst heb! Help! Elorn? Oom? Help me dan toch!
Maar niemand helpt me, want het is niet eens nodig. Ik voel hoe iemand over mijn nu witte haar aait en me knuffelt. Ik wist nooit dat knuffels iemand zo erg kunnen wurgen...
'Kindje! Kindje, ik heb je zo gemist!' iets maakt mijn haren nat met mijn tranen, ik wil me omdraaien en kijken wie het is als ze me los laat.
'Lilitha, ik ben het, je moeder!' Met grote ogen kijk ik naar haar ogen, precies dezelfde als ik! Grijs met gouden/gele stippeltjes! Dan kijk ik haar verder aan, haar witte haar lijkt ook op het mijne, ook op dat van Elorn. Ze heeft de zelfde lichaams vormen als ik.
'Mama?' piep ik, niet bekend met dat woordt.
'Ja, ja! Kindje, je bent veilig nu.' Ik voel hoe ze me weer tegen zichzelf drukt en klop haar voorzichtig op haar schouder. Ik heb haar stem eerder gehoord, bij die rare droom toen ik weg liep...
'Mama? Heb jij een Oehoe op me afgestuurt?' vraag ik, want als ze toch al tegen me heeft gesproken dan kan ze net zo goed een vogel op me afsturen. Maar haar reactie verbaast me, ze verstijft in mijn armen.
'Mam?' mompel ik,'Wat is er?' Ik moet nog even wennen aan dat woord, hulpeloos kijk ik naar mijn oom, maar hij is ook verstijft.
'Wat? Wat is er? Zei ik wat verkeerd?' vraag ik in paniek.
'Nou, Lilitha... Je vader... zijn teken was of is een oehoe en... hij kan ze besturen, ze doen wat hij wil...' Nu verstijf ik ook en ik voel hoe mijn moeder weer ontdooit.
'Wees maar niet bang. Ik heb een fout gemaakt, maar hij zal je nooit meer kunnen pakken, ik zal je beschermen,' zegt ze. Ik stap een stapje naar achteren en bekijk mijn moeder nog maals eens goed, ze ziet er niet heel erg sterk uit. Ik haal een wenkbrauw op.
Mijn moeder glimlacht nerveus,'Oh goth, je kent onze manieren natuurlijk niet... die moet ik je allemaal leren... Kijk, elven zijn heel erg sterk. We kunnen magie en heel erg hard rennen. Ook blijven we heel erg lang leven... niet schrikken maar ik ben 112...' Ik schrik toch en kijk mijn moeder raar aan. Niet dat ik haar niet geloof, maar toch, 112...
'Als je bij me woont zal ik je alles vertellen,' murmelt mijn moeder en ze pakt liefdevol mijn hand.
'Ze gaat niet naar huis...' zegt Elorn.
'WAT!' mijn moeder ontploft.
'Ze is een drakenrijder, ze gaat naar Eragon. Kijk,' Oom Elorn wijst op het nog steeds glinsterende drakenei. Mijn moeder slaat haar handen om me heen, 'Wat goed!'
Dan kijkt ze weer naar Elorn,'Broerje... mijn dochter... ik heb haar 15 jaar niet gezien... we moeten bijpraten, kan Eragon niet wachten?' verbeeld ik het nou of hoor ik paniek in haar stem?
'Alys, zus, het is belangrijk dat ze daar heen gaat. Daar zal ze ook leren, en trouwens ze kan weg als ze genoeg weet en jij kan op bezoek komen.'
'Maar het is zo ver weg,' klaagt mijn moeder.
'Ik kom wel op bezoek, mam,' zeg ik tegen mijn moeder. Langzaam begint het door te dringen dat ik een moeder heb. Ik geef haar een knuffel.
'Nou, vooruit dan. Wel snel komen! Mellissa staat buiten te wachten met Pursian, dus je hebt je lift. Ik hou van je,' zegt mijn moeder.
'Ik hou ook van jouw,' ik loop naar buiten met mijn hand in die van mijn moeder, warm, veilig. Dan sta ik buiten. Maar raar genoeg is alles paars geworden! Mijn ogen worden groter als ik omhoog kijk, ik zie een lange slanke vrouw zitten... op het paars. Ze grijnst naar me, en springt dan van het paars af.
'Haai, Ik ben Mellissa! En dit is Pursian,' ze wijst op het paars en ik begrijp dat het een draak is. Pursian kijkt me met een groot lichtpaars oog aan.