Deel van de waarheid

Ik keek de tafel afwachtend rond maar niemand leek echt de moeite te nemen om als eerste te spreken. Daarom keek ik maar wat om me heen en mijn blik viel uiteindelijk op een paar fotolijstjes die aan de muur hingen. Glimlachend keek ik naar de jongens die op wel elke foto echt als één hechte groep overkwamen. Uit mijn ooghoek hield ik de jongens alsnog in de gaten. Het maakte het grappig omdat ze dit nog steeds niet door hadden. Het was een raar gezicht. Allen leken gespannen te zijn en het enige wat ze deden was naar elkaar staren zonder ook maar iets te zeggen. Jacob keek ineens mijn kant op en snel richtte ik me weer op de foto’s. Ik hoorde wat gemompel en richtte mijn blik voorzichtig weer op de jongens. Seth kreeg net een elleboogstoot van Jacob meteen gevolgd door luid gelach van de anderen. ‘……..’, we hebben dit eigenlijk nog nooit aan iemand verteld…’, begon Seth hakkelend en zijn blik was op de grond gericht. Meteen kreeg hij weer een elleboogstoot maar nu van Embry die aan de andere kant van hem zat. ‘Jezus Seth, laat haar nou niet zo in spanning afwachten, ze zit al zo lang op een antwoord te wachten!’ siste Embry en keek vervolgens met een grijns naar mij. Ik was echter niet onder de indruk. Als hij vond dat ik het moest weten kon hij het toch zelf net zo goed gaan vertellen? Embry leek zich echter van geen kwaad bewust en rekte zich gapend uit terwijl hij achterover leunde. ‘Waarom moet ik nu uitgerekend degene zijn die het moet vertellen!’ riep Seth verontwaardigd. Meteen plofte hij weer op zijn stoel neer, sloeg boos zijn armen over elkaar en keek de andere kant op. ‘Moeite hebben waarmee?’, vroeg ik zachtjes en hij glimlachte humorloos naar me. Jacob nam het woord uiteindelijk van hem over. ‘Allereerst, beloof je om het met niemand maar dan ook niemand, het over de dingen te hebben die we je nu gaan vertellen?’ vroeg hij terwijl hij op elk woord nadruk legde. De jongens keerden meteen hun hoofden nieuwsgierig, haast smekend naar me toe en ik slikte hoorbaar. Was dit dan zo belangrijk dan? Ik werd er haast nerveus van. Uiteindelijk knikte ik alleen maar en ik zag de jongens aan tafel zichtbaar ontspannen. Snapten ze nou echt niet dat ik hier alleen maar ongeduldiger van werd? ‘Wij wonen hier allemaal in dit reservaat maar dat heeft ook een reden…’, begon Jacob zachtjes. Bij het woord reservaat keek ik de jongens verbaasd aan. Een reservaat was een afgesloten gebied waar dieren in leefden….. Ik keek de tafel rond en liet mijn blik kort op elk van de jongens rusten. Sommigen van hen keken naar de grond en anderen staarden alleen maar voor zich uit. Beschouwden ze zichzelf soms als beesten? Hoe kwamen ze in hemelsnaam op die gedachte? ‘Wij zijn namelijk anders dan anderen…’, vervolgde Jacob en je kan duidelijk aan zijn stem horen dat hij moeite had om deze woorden uit te spreken.








Met een dreun kwamen mijn handen op tafel en ik schoot overeind uit mijn stoel. ‘Ze kunnen allemaal zeggen wat ze willen maar jullie zijn helemaal niet raar!’, zei ik met een schrille stem. ‘Ik snap niet dat zulke mensen zoiets kunnen zeggen…., jullie zijn juist heel normaal en aardig en…’, ratelde ik aan één stuk door en stopte ondertussen even om weer op adem te komen. Even keek ik van de knoesten in de tafel naar de jongens en was verbluft toen ik hun gezichtuitdrukkingen zag. Allemaal staarden ze me met open monden aan. Verbazing was duidelijk van alle gezichten af te lezen maar dat niet alleen. Paul was de eerste die in de lach schoot en zoals gewoonlijk al snel gevolgd door de anderen. Verbaasd keek ik naar de jongens en toen ze mijn verwarring merkten stierf het gelach al snel weg. ‘Op die manier bedoelden we het eigenlijk niet maar toch bedankt, we vinden het leuk om dat te horen’, lachte Seth die naar me toe liep en een arm om me heen sloeg. Beschaamd probeerde ik mijn gezicht van hun af te wenden. Hij grinnikte, duidelijk veel meer op zijn gemak en hij liet daarom ook gewoon zijn arm waar het zich nu bevond. ‘Misschien is het je al opgevallen dat we allemaal dezelfde tattoo op onze arm hebben’, ging Seth nu zonder moeite verder en hij wees even naar zijn arm. Eigenlijk had er nog nooit echt bij stilgestaan en ik pakte langzaam zijn arm vast om de tattoo beter te kunnen zien. Even voelde ik de spieren in zijn arm verstrakken maar al snel ontspanden die zich weer. Ik glimlachte om de wolf die op zijn bovenarm pronkte. ‘Wolven zijn altijd al mijn lievelingsdieren geweest’, mompelde ik glimlachend. De jongens leken opeens veel blijer en opeens werd er iets voor mijn neus gehouden. Ik pakte het potlood verbaasd aan, ‘hoe ben je daar aan gekomen?’. ‘Ik heb het opgeraapt nadat je ons bij de rand van het bos tegengekomen was en daarna in alle haast er vandoor was gegaan’, zei Paul meteen. ‘Hoezo?, ik ben jullie helemaal niet….’. Mijn ogen werden groot. Koortsachtig keek ik van het potlood naar de tattoo en vervolgens weer terug naar de jongens. Snel haalde ik uit mijn zak een verfrommelde schets en mijn handen begonnen te trillen toen ik weer naar mijn schets keek.




‘Wilde dieren leven vaak in een reservaat.’