Negen

      Eigenlijk luisterde ze nooit naar me, maar toch bleef ik het proberen. Ik borstelde haar manen en vacht en zorgde er voor dat ze goed te eten kreeg. Ik praatte zelfs met haar en soms had ik echt het gevoel dat ze me begreep, maar me vervolgens negeerde. Als ik haar bereed, weigerde ze me te gehoorzamen. Ieder bevel wat ik haar gaf, negeerde ze en ze ging haar eigen weg. Toch hield ik van haar.
      Ik hield zo veel van haar, dat ik 's nachts door het onweer naar haar stal ben gefietst, om er zeker van te zijn dat ze niets mankeerde. Ze keek me alleen maar verontwaardigd aan, omdat ik haar blijkbaar had gewekt en draaide me haar staart toe. Ze maakte niet de indruk dat ze op me had zitten wachten.
      Ze bleef onhandelbaar. Wat ik ook deed en uiteindelijk moest ik toezien hoe ze met een trieste blik in haar bruine ogen in een trailer werd weggebracht. Alsof ze wilde zeggen dat ze bij mij had willen blijven. Ik hoopte dat ze in ieder geval een betere wereld tegemoet zou gaan. Waar ze heen ging, heeft niemand mij ooit verteld, maar ik was niet achterlijk en begreep heel goed dat er maar een minieme kans was dat we elkaar ooit zouden herzien.