2.1

Ziva's pov wordt dus geschreven door mij(SugarPlum) en dit vind plaats 3 dagen na de eerste hoofdstukjes van Denault's pov (AnimeFan07)


Toen ik om kwart na zeven eindelijk uit de deur van ons huis stapte en naar de bushalte begon te slenteren was het zoals altijd weer een rotweer. Dikke regendruppels vielen vanuit de grauwe hemel op mijn getinte huid en op mijn haar dat zo donkerbruin was dat het bijna zwart leek.
Mijn ouders waren toen ze pas getrouwd waren vanuit Israël naar Amerika verhuisd en daar was mijn moeder dan zwanger geworden. Negen maanden later was ik er dan, officieel was ik Amerikaans alleen werd ik op school niet zo beschouwd. Ziva Zahavy: het vreemde meisje dat niet van hier kwam.
Ik had niet echt vriendinnen behalve dan de paar meisjes waar ik noodgedwongen mee moest praten tijdens de lessen. Voor de rest van de tijd zat ik op mijn favoriete plekje in heel Chicago: een verlaten dak niet zo ver van de oude fabrieken lag.
Ik had nooit veel zin om thuis te zijn, mijn ouders schreeuwden de laatste tijd meer tegen elkaar dan dat ze op een normaal volume praatten. Ze hadden het trouwens helemaal niet door dat ik weg was, ze waren te druk bezig met borden en stoelen naar elkaar te gooien. Dus sleet ik mijn dagen op dat ene dak dat bovendien een prachig uitzicht gaf over de stad.
Ik had nauwelijks door dat de bus voor mijn halte stopte en dat mijn voeten zich naar de deur begaven zodat ik eindelijk beschermd zou zijn tegen de regen. Niet dat het veel uitmaakte, ik was toch al doorweekt. Ik zocht snel een plekje in de bus, zette mijn rugzak op de plek naast mij en leunde met mijn hoofd tegen het raampje.
Na een tiental minuutjes stopte de bus voor het oude grijze gebouw dat mijn school moest voorstellen. De bel ging op het moment dat mijn voet het asfalt raakte. Ik haaste me over de parking want ik herinnerde me net dat het mijn favoriete les was.
Verassend genoeg was ik nog bij de eerste leerlingen die het groezelige lokaaltje instroomden. Maar toen bedacht ik me dat dat helemaal niet zo verassend was, iedereen haatte immers geschiedenis…iedereen behalve ik.
Onze stokoude leerkracht kwam nu ook het lokaal binnen en gebaarde iedereen hun boeken te pakken. Ik zat al helemaal klaar, ik had zelfs gisterenavond research gedaan over het onderwerp van vandaag. Niet thuis natuurlijk, er was een internetcafé in de buurt waar ik ook vaak zat. Aangezien mijn ouders best wel rijk waren kon ik het me veroorloven om urenlang voor de computers daar te zitten en latte macchiato’s te drinken.
Mervrouw montargo begon haar les zoals altijd door vragen te stellen waar bijna niemand het antwoord van wist. Vandaag gingen we het hebben over ontdekkingsreizen dus stelde ze de meest voor de handliggende vraag: “In welk jaar werd Amerika ontdekt en door wie?”
Ik keek eens om me heen en natuurlijk zag ik geen enkel hand de lucht in schieten, ik stak dus maar zelf mijn hand op en gaf het antwoord.
Vele van mijn klasgenoten zuchtten minachtend, ik reageerde er niet echt op. Maar zoals altijd werd ik meteen defensief dus mompelde ik maar: ‘Niet mijn schuld als jullie later geen goede job vinden!’
De les was veel te snel voorbij, zeker omdat de volgende les wiskunde was en ik daar een grondige hekel aan had. Zo traag mogelijk slofte ik naar het lokaal en zocht ik een plekje naast het raam.
De les was al begonnen, maar ik lette niet op in plaats daarvan liet ik mijn gedachten afdwalen. Ik dacht aan Israël, we waren er vaak op familiebezoek geweest. Het was er zoveel leuker geweest dan hier dat ik altijd hysterisch ging doen als we terug naar Amerika moesten. Ten eerste was het er zonnig en warm en als er iets is wat mij blij maakt is het de zon. Met als gevolg dat niets mij miserabeler deed voelen dan regen en wolken.
De tweede reden dat ik Israël zo fantastisch vond, was omdat mijn favoriete persoon op deze hele aarde daar woonde. Zijn naam was David en hij was mijn oom, hij was gewoon zo grappig en slim en we konden het altijd prima vinden.
Toen hij in zijn tienerjaren zat, was hij eigelijk een beetje een pyromaan geweest. Gelukkig had hij dit later positief gebruikt en was hij vulkaandeskundige geworden. Daardoor wist ik nu echt alles van vulkanen.
Ik was altijd een vrolijk meisje geweest tot ik 13 was, dat was echt het rottigste jaar van mijn leven. In het voorjaar hadden we bericht gekregen dat David gestorven was tijdens één van zijn onderzoeken.
Hij had mij één ding nagelaten, een voorwerp dat voor mij van onschatbare waarde was en dat ik ten allen tijden bij me had: zijn aansteker.
Een paar maanden later waren mijn ouders begonnen met ruzieën, maar ze wilden absoluut niet scheiden. Ik wist niet goed waarom, maar die zomer begon ik zoveel te eten, koekjes, chips, pizza… noem maar op.
Ik heb mezelf nooit vergeven voor die zomer omdat ik toen zoveel gewicht was aangekomen waardoor ik me nog slechter voelde. Door al die stress begon mijn aansteker steeds aantrekkelijker te worden, ik sloop steeds rond bij de oude fabrieken en experimenteerde met het vuur…tot het één enkele keer misging.
Ik had per ongeluk droog stro in één van de oude schuren in brand gestoken en het vuurtje was volledig uit de hand gelopen. De hele schuur was afgebrand en ik werd opgepakt door de politie wegens brandstichting.
Gelukkig betaalden mijn ouders de borg en verzekerden ze de commissaris dat het niet nog eens zou gebeuren en dat het kwam doordat ik mentale problemen had. Yeah right, als er iemand problemen had, waren zij het wel.
Toen ik terug op school kwam, had natuurlijk iedereen het nieuwtje al vernomen en de paar vriendinnen die ik had lieten me vallen. Iedereen dacht dat ik een pyromaan was en dus bleven ze bij me uit de buurt.
Het enige positieve aan al deze gebeurtenissen was dat mijn schoolresutaten er niet onder geleden hadden. Ik had nog altijd de beste punten van de klas (behalve dan voor wiskunde). De dag was voorbij gevlogen zoals alle anderen.
Toen ik over de speelplaats naar buiten liep dacht ik er opeens aan dat ik dat eenzame meisje dat altijd in een hoekje zat van de kantine al een paar dagen niet meer had gezien. Maar echt vreemd vond ik het niet, de kranten stonden vol met artikels over verdwijningen en moorden de laatste tijd.
De onheilsberichten weerhielden me er in ieder geval niet van naar mijn plekje te gaan. Ik stapte dankbaar door de schoolpoort en wandelde op mijn gemakje naar het oude stadsgedeelte, terwijl mijn vingers in mijn jaszak David’s aansteker omklemden.