Chapter 7 ~ Sarah Johnson

IJsberend liep ik door de woonkamer. Waar bleef hij nu? Hij zou allang terug moeten zijn. Ik voelde dat ik mijn adem niet meer onder controle had. Telkens als ik een auto hoorde aankomen, keek ik hoopvol uit het raam, maar iedere keer weer draaide ik me teleurgesteld om.

Ik wist wat het leger met Harry deed. Dit was niet de eerste keer dat hij uitgezonden werd sinds we een relatie hadden. De allereerste keer was toen we nog maar net één maand verkering hadden. Ik was zo overdonderd en vooral teleurgesteld. De bijkomende gevoelens kon ik op dat moment niet plaatsen, maar op het moment dat ik hem losliet en hij de bus instapte die hem naar het vliegtuig zou brengen, wist ik dat het vooral angst was.

Om terug te komen op wat het leger met Harry deed, het was verschrikkelijk. Ik kwam terug van mijn werk, wetende dat Harry thuis op me aan het wachten was. Toen ik de deur naar de woonkamer met moeite en veel kracht open kreeg, zag ik dat alle meubels verplaatst waren of ondersteboven stonden. Ze waren zo geplaatst dat alle deuren en ramen geblokkeerd waren. Mijn ogen bewogen razendsnel door de kamer, toen ik Harry, die tegen de tafel aanlag, opmerkte.

De opengaande deur haalde me uit mijn herinnering. Ik slaakte een opgeluchte zucht toen ik Harry binnen zag komen. Hij keek me aan en toen wist het zeker, hij was niet in orde. In feite was hij niet dezelfde, zijn ogen glinsterden niet zoals ze altijd deden, vooral als hij mij zag. Daarom voelde ik me altijd speciaal bij hem. Hij keek me doordringend aan, zodat ik bijna zijn pijn kon voelen.