58
Fernando Torres
Ik lag overhoop, néé beter gezegd; Heel mijn leven lag overhoop. Ik had Olalla zojuist gevraagd of ze vanavond rond een uurtje of 9 bij de ingang van het kleine cafe'tje aan de overkant van de straat zou kunnen wachten. Daarbij had ik óók verteld dat ze geen moeite moest doen om er goed uit te zien, het zou me alleen nog maar meer pijn doen als ze dr best had gedaan om er goed uit te zien terwijl ik zeer teleurstellend nieuws ging brengen. Blijkbaar had dit al wat verontrusting opgewekt want ze had me achterdochtig aangekeken en gevraagd wat ik in de tussentijd ging doen. Daarop had ik geantwoord dat ik even langs mijn ouders ging. Zo gezegd, zo gedaan, het enigste puntje was dat ik niet langs mijn ouders ging maar richting David. We zouden namelijk tickets boeken.
Ik stond werkelijk waar doodangsten uit toen ik mijn lood in mijn schoenen richting het lieve schattige cafétje liep. Keine lampjes wakkerden aan en uit, voor de sfeer, was me ooit verteld. Een oud echtpaar zaten met samengeknepen ogen elkaar aan te staren, nog steeds zo verliefd als 40 jaar terug. Ik slikte, hopend dat ik daar ooit ook zou zitten. Pratend over mijn kinderen, kleinkinderen en misschien wel achterkleinkinderen. Het idee bezorgde me al kippenvel, positief uiterraad. Elke stap drong door in mijn hoofd, wetend dat het nog maar een kleine 5 minuten zou duren voordat het hoofdstuk Fernando&Olalla afgelopen zou zijn, defenitief finito. Mijn ogen gleden verder, vonden twee kleine oude mannetjes die hun rimpelige lippen zo snel bewogen dat ik er geen woord van verstond. Daarom gleden mijn ogen nog een stukje verder, en stokte mijn adem in mijn keel. Olalla zag er werkelijk waar prachtig uit, het leek alsof ze zichzelf éxtra had opgedoft. Alsof ze wist wat er ging komen, en mij zo om te kopen, of toch van gedachten te laten veranderen. Een pastel roze jurkje viel langs haar prachtige lichaam, lieten haar rondingen goed uitkomen en haar lippen waren zorgvuldig diep rood gestift. Haar haar viel, zoals gewoonlijk, nonchalant naar beneden. Het enigste verschil waren de springerige krullen die ze erin had gezet, wat het hele plaatje nog meer compleet maakte. Verdomme. Mijn hart bonsde ongeduldig en voor mijn gevoel parelde het zweet over mijn voorhoofd, dit was 3x zo erg dan penelties nemen voor een belangrijke wedstrijd. "Nando" Galmde haar zuivere stem in mijn richting. Ik glimlachte even "Hee" Was mijn zwakke tegenspraak "...Olalla.." Ze glimlachte en stak haar arm door mijn arm heen, alsof we richting de rode loper liepen. Ik zei verder niets, probeerde me voor te stellen hoe grijs ik er wel niet uit zag naast Olalla, en zette daarna alles van me af. Ik opende het deurtje van het cafe, waarop een oud bordje schommelde waarop stond geschreven in hanenpoten; Abierto. Ook wel bekend als; open. Olalla wankelde op haar torenhoge haken naast me en toen we het cafetje binnen traden waren de ogen van de oude mannen die, zoals gewoonlijk, elke avond aan het kaarten waren, gericht op Olalla. Slechts één man keurde mij een blik waardig en hij mompelde in wat onverstaanbaar spaans mijn naam.Ik blikte vanuit mijn ooghoeken opzij waarna ik gespannen langs mijn kaak wreef. "Kom" Mompelde ik naar Olalla en ik gebaarde richting een twee persoons tafeltje in de hoek van het donkere cafe. Een klein krakkemikkig, maar toch leuk uitziend tafeltje, sierde het donkere hoekje. Een faal licht groen kleedje moest het nog wat meer aankleden. Ik deed geen moeite meer de stoel van Olalla achteruit te schuiven en plofte zelf met een enorme vaart neer op het bijpassende stoeltje. Olalla's wenkbrauwen schoten omhoog en al snel zakte ze zelf neer op het stoeltje, ze streek de plooien uit haar jurkje en boog zich naar me toe. "Zeg...wat doen we nou hier? Ik voel me hier niet echt op m'n gemak" Ze gaf een onopvallend hoofdknikje richting de mannen die haar vies aan stonden te gapen. Ik keek eens opzij, en zond de mannen een dodelijke blik. Als snel draaiden ze zich om en gingen door met hun eeuwige spel. "Ik...Ik moet je wat vertellen.." Zei ik al snel waarna ik wat Olalla in dr donkere ogen keek. "Is het over de bruiloft?" Kierde ze direct, ze stuiterde zowat op haar stoel als een 5 jarig kind. Het deed me nog meer pijn om haar op dit moment, een week voor onze bruiloft, haar te moeten mede delen dat ik niet meer met dr wou trouwen. Ik pakte een hand van Olalla vast en keek haar met een serieuze, doordringende, blik aan. "Nee..nouja...eigenlijk wel..." Begon ik. Olalla's enthousiastme nam af en ze keek me schuins aan, alsof ze de bui zag aankomen. De twinkeling in haar ogen nam af, en haar glimlach zakte uit tot een horizontale streep. Er kwamen denkrimpels in haar voorhoofd en haar lippen lieten haar zenuwtrekje in werking zetten, ze schuurden over elkaar heen. Koorts achtig dacht ik na, over hoe ik dit het beste kon brengen. Soepel en direct. Ik nam een hap lucht en sprak duidelijk, maar niet te hard; "Olal..ik denk dat we onze bruiloft maar beter niet door kunnen laten gaan" Zo, het hoogste woord was eruit.
Ik stond werkelijk waar doodangsten uit toen ik mijn lood in mijn schoenen richting het lieve schattige cafétje liep. Keine lampjes wakkerden aan en uit, voor de sfeer, was me ooit verteld. Een oud echtpaar zaten met samengeknepen ogen elkaar aan te staren, nog steeds zo verliefd als 40 jaar terug. Ik slikte, hopend dat ik daar ooit ook zou zitten. Pratend over mijn kinderen, kleinkinderen en misschien wel achterkleinkinderen. Het idee bezorgde me al kippenvel, positief uiterraad. Elke stap drong door in mijn hoofd, wetend dat het nog maar een kleine 5 minuten zou duren voordat het hoofdstuk Fernando&Olalla afgelopen zou zijn, defenitief finito. Mijn ogen gleden verder, vonden twee kleine oude mannetjes die hun rimpelige lippen zo snel bewogen dat ik er geen woord van verstond. Daarom gleden mijn ogen nog een stukje verder, en stokte mijn adem in mijn keel. Olalla zag er werkelijk waar prachtig uit, het leek alsof ze zichzelf éxtra had opgedoft. Alsof ze wist wat er ging komen, en mij zo om te kopen, of toch van gedachten te laten veranderen. Een pastel roze jurkje viel langs haar prachtige lichaam, lieten haar rondingen goed uitkomen en haar lippen waren zorgvuldig diep rood gestift. Haar haar viel, zoals gewoonlijk, nonchalant naar beneden. Het enigste verschil waren de springerige krullen die ze erin had gezet, wat het hele plaatje nog meer compleet maakte. Verdomme. Mijn hart bonsde ongeduldig en voor mijn gevoel parelde het zweet over mijn voorhoofd, dit was 3x zo erg dan penelties nemen voor een belangrijke wedstrijd. "Nando" Galmde haar zuivere stem in mijn richting. Ik glimlachte even "Hee" Was mijn zwakke tegenspraak "...Olalla.." Ze glimlachte en stak haar arm door mijn arm heen, alsof we richting de rode loper liepen. Ik zei verder niets, probeerde me voor te stellen hoe grijs ik er wel niet uit zag naast Olalla, en zette daarna alles van me af. Ik opende het deurtje van het cafe, waarop een oud bordje schommelde waarop stond geschreven in hanenpoten; Abierto. Ook wel bekend als; open. Olalla wankelde op haar torenhoge haken naast me en toen we het cafetje binnen traden waren de ogen van de oude mannen die, zoals gewoonlijk, elke avond aan het kaarten waren, gericht op Olalla. Slechts één man keurde mij een blik waardig en hij mompelde in wat onverstaanbaar spaans mijn naam.Ik blikte vanuit mijn ooghoeken opzij waarna ik gespannen langs mijn kaak wreef. "Kom" Mompelde ik naar Olalla en ik gebaarde richting een twee persoons tafeltje in de hoek van het donkere cafe. Een klein krakkemikkig, maar toch leuk uitziend tafeltje, sierde het donkere hoekje. Een faal licht groen kleedje moest het nog wat meer aankleden. Ik deed geen moeite meer de stoel van Olalla achteruit te schuiven en plofte zelf met een enorme vaart neer op het bijpassende stoeltje. Olalla's wenkbrauwen schoten omhoog en al snel zakte ze zelf neer op het stoeltje, ze streek de plooien uit haar jurkje en boog zich naar me toe. "Zeg...wat doen we nou hier? Ik voel me hier niet echt op m'n gemak" Ze gaf een onopvallend hoofdknikje richting de mannen die haar vies aan stonden te gapen. Ik keek eens opzij, en zond de mannen een dodelijke blik. Als snel draaiden ze zich om en gingen door met hun eeuwige spel. "Ik...Ik moet je wat vertellen.." Zei ik al snel waarna ik wat Olalla in dr donkere ogen keek. "Is het over de bruiloft?" Kierde ze direct, ze stuiterde zowat op haar stoel als een 5 jarig kind. Het deed me nog meer pijn om haar op dit moment, een week voor onze bruiloft, haar te moeten mede delen dat ik niet meer met dr wou trouwen. Ik pakte een hand van Olalla vast en keek haar met een serieuze, doordringende, blik aan. "Nee..nouja...eigenlijk wel..." Begon ik. Olalla's enthousiastme nam af en ze keek me schuins aan, alsof ze de bui zag aankomen. De twinkeling in haar ogen nam af, en haar glimlach zakte uit tot een horizontale streep. Er kwamen denkrimpels in haar voorhoofd en haar lippen lieten haar zenuwtrekje in werking zetten, ze schuurden over elkaar heen. Koorts achtig dacht ik na, over hoe ik dit het beste kon brengen. Soepel en direct. Ik nam een hap lucht en sprak duidelijk, maar niet te hard; "Olal..ik denk dat we onze bruiloft maar beter niet door kunnen laten gaan" Zo, het hoogste woord was eruit.
Sorry, weer een tijdje tussen gezeten, maar ik moet meestal een beetje inspiratie opdoen voordat ik weer tevreden ben over mijn hoofdstukje, of niet xd
7 Reacties vandaag nog is morgen hoofdstukjes!
Reageer (6)
dat is echt zo van. BAM JONGE.
1 decennium geleden