H8

Stotterend vertel ik de gedaante mijn verhaal over laatste hoop, de gedaante zegt niets tijdens mijn verhaal.
'Dus toen sprong ik op de koets omdat ik de eieren aan wou raken... het is mijn laaste hoop,' dat laatste smeek ik bijna.
'Wacht,' zegt de gedaante,' je zei dat je zomaar op de koets sprong?' de stem klinkt verbaast.
'Eh, ja...' zeg ik bang.
'Heb je dan niet een grote schok gevoelt? Hoe ben je binnen gekomen? Je hoord weg gekatepulteerd te worden als je de koets aanraakt en geen elf bent,' zegt een gedaante die bij het vuur zit.
'Eh...' zeg ik bang.
'Dat bewijst alleen maar dat je een kwaadaardige tovenaar bent,' gromt de andere gedaante bij het vuur.
'Dat kan niet,'zegt de gedaante boven me boos tegen de man bij het vuur,'dan zou ik het hebben gemerkt, dat mijn spreuk opgelost zou zijn, bedoel ik.' Spreuk? Elf? Wie zijn deze mensen? Of zou ik wezens moeten zeggen?
'Wie zijn jullie?' vraag ik brutaal.
'Wie ben jij?' vraagt de gedaante boven me.
Huiverend geef ik antwoord, dat lijkt me gewoon het best. 'Ik ben Lilith, Lilith Asdal,' mompel ik. Ik voel de gedaantens verstijven, het is raar. Ze fluisteren allemaal "Asdal".
'Asdal? Ben je de dochter van Cederic Asdal?' onderbreekt de gedaante boven me fluisterend. 'Ben jij Lilitha Alys Linopeumilium?'
Ik wordt daar heel erg verward door,'I-i-ik ben gewoon Lilith Asdal...' mompel ik.
'Ik snap het niet... Waarom heb je zwart haar? Je bent toch de dochter van Alys Miridal Linopeumilium? Dan hoor je wit haar te hebben...'
'Ik weet niet waar jullie het over hebben,' zeg ik bijna smekend,'willen jullie alstublieft de eieren laten aanraken? Alstublieft?'
'Nee,' zegt een van de gedaantes bij het vuur.
'Wacht, als we nou eens een spreuk gebruiken... Firion, Belison, misschien is dat de oplossing,'zegt de gedaante.
Ik zie de gedaantens op me af komen met hun handen uitgestrekt. Ze gooien hun kappen van hun hoofd en ik zie dat de ene heel licht blond is en dat de andere donker zwart haar heeft. Ook de gedaante boven me heeft zijn kap weg gegooit, hij heeft wit haar. Heel wit haar. Dan knielen ze naast me neer en leggen ze hun handen op mijn hoofd. Ze beginnen te neurien, en automatisch neurie ik mee. Als ik dat doe verstijven ze even, maar dan gaan ze weer door.
Een raar gevoel gaat door mijn buik, door mijn hoofd, eigenlijk door heel mijn lichaam als ze dat doen. Het voelt tintelend, licht, veilig, prettig... geweldig! Dan hoor ik drie kreten, maar de handen blijven op mijn hoofd liggen. Langzaam open ik mijn ogen, ik had niet door dat ik ze dicht had gedaan. Ik blaas een pluk haar uit mijn gezicht, maar dan schrik ik nog meer. De pluk die ik weg blies was wit... niet zwart. Ik probeer op te staan en de handen worden van mijn voorhoofd gehaalt. Ik zie bange ogen, ogen vol verwardheid. Ik pak een pluk haar, het is zijde zacht en... en... wit... Ik kijk naar de gedaantens, ze kijken allemaal naar mij. Dan stapt de gedaante met wit haar naar me toe.
'Hoi, ik ben Elorn, Elorn Calor Linopeumilium... Ik ben je oom.'