H6

Het kraampje komt steeds dichterbij. Maar nog niet dichtbij genoeg. Het wordt steeds later en er zijn nog vele kinderen voor me, soms zelfs baby's die vastgehouden moeten worden in de armen van hun moeder. Geïrriteerd tik ik met mijn voet op de stenen. Ik kan mijn ogen niet af houden van de eieren, maar soms loopt er iemand langs... Vooral het opalen ei vind ik heel erg mooi. Ik bijt op mijn lip als ik de rij tel, nog 20 kinderen voor me, minstens. Dit duurt te lang en het wordt al nacht...

Het begint te schemeren als er nog maar 3 kinderen voor me zijn. Een gevoel van opwinding gaat door mijn borstkast heen. Ik probeer me in te houden als het niet lukt, ik wil niet als 16 jarige gaan staan huilen op het plein... Nog maar 2 kinderen, nog 1 kind...
Vol opwinding stap ik naar voren.
'Ho, het is avond. We gaan.' WAT? Een gekapte gedaante is naar voren gestapt vlak voordat ik het zwarte ei kon aan raken.
'Pardon, kan u weg gaan?' vraagt een prachtige stem vanonder de kap.
'Oh, alstublieft! Mag ik proberen? Alstublieft?' Ik zou me zelfs voor zijn voeten geworpen hebben als hij dat wou.
'Sorry, echt nee. Niemand mag meer anders denken de mensen achter je dat ze ook mogen en wij moeten vertrekken. Als u het echt wil proberen moet u naar Dras Leona.' Nog meer paniek in mijn lichaam, ik weet totaal niet waar dat is.
'Alstublieft,' smeek nog maar de gedaante is weg gelopen. Teneer geslagen kijk ik naar de grond. Daar gaat al mijn hoop.

Boos kijk ik naar mijn laaste stukje brood, gewikkelt in de lap stof. Wat maakt het ook uit... ik ga toch dood als het winter wordt. Ik eet dus maar het laaste stukje brood op. En ik drink mijn veldfles leeg. Ik heb geen hoop meer op overleven. Boos graai ik al mijn spullen bijeen, ik ga natuurlijk wel proberen bij Dras Leona te komen, maar toen ik aan iemand vroeg waar dat was was dat 20 dagen door de woestijn lopen.
Ik ga gewoon lopen totdat ik dood ga, als ik dood ga is dat gewoon eerder dan zou moeten. Boos stap ik tussen de struiken uit, het is raar ik ben boos terwijl ik weet dat ik dood ga. Zou ik niet bang moeten zijn? Nee ik ben boos. Ik loop langs de weg en ik kijk boos naar mijn blote voeten, het zit me ook tegen, in de woestijn met blote voeten, dat gaat leuk worden maar niet heus... Ach gewoon nog wat meer pijn. Dan moet ik aan de kant springen, een koets gaat met razende vaart langs me. Ik herken de koets dat is de koets van die drakeneieren beschermers, langzaam vormt zich een plannetje in mijn hoofd. En ik heb weer hoop. Ik ren het bos in, niet lettend op de scherpe taktjes die mijn voeten openschaven. Ik moet ze snijden, ik moet op die koets terecht komen. Dat is mijn laatste hoop.