Day 5 | Move | Dag 5 | Beweeg

Ik bevond me op één van de prachtige, gigantische stoelen die tijdens het bal gereserveerd waren voor de Koninklijke familie, terwijl ik uitkeek over de menigte die zich op de dansvloer bevond.
Ik voelde hoe een lichte glimlach zich vormde op mijn gezicht en deed mijn uiterste best om deze aangename, vriendelijke glimlach niet tot een brede grijns om te vormen. De mensen mochten mij op geen enkele andere manier zien als ze me altijd zagen, dat was iets wat ik mijn hele leven lang vol moest houden, als ik Koningin wilde worden nadat mijn vader te oud zou worden om te regeren. Een Koningin moest altijd als een keurige, nette vrouw aan het volk verschijnen. Het was absoluut niet verboden voor haar om plezier te hebben, maar dan enkel als ze buiten het zicht van haar mensen was.
Bovendien had ik al plezier terwijl ik zo keek hoe iedereen plezier aan het hebben was. De balzaal leek wel een regenboog van allerlei verschillende kleuren door de prachtige jurken die de vrouwen droegen. En de muziek die vriendelijk de ruimte binnendrong door de geluiden die de band die mijn vader gehuurd had, maakte de sfeer die in de kamer hing helemaal compleet.
Dit was zeker weten één van de mooiste ballen die ik tot nu toe in mijn korte, achttienjarige leven heb gezien.
En toch, ergens diep van binnen, voelde ik de bijna onweerstaanbare neiging om naar beneden te rennen en me in de massa vol mensen te begeven, om mee te bewegen met het ritme van de muziek. Ik hield van dansen. Maar dansen was voor een prinses net zoiets als je bloot geven, het was gevaarlijk, er zaten allerlei risico's aan verbonden. Als je je verloor in de muziek en je zwierige bewegingen, liep je de kans dat je met een te grote grijns op je gezicht rondliep, of zoiets dergelijks. Dat zei mijn moeder tenminste.
En dus, beet ik even op mijn onderlip, om vervolgens mijn vriendelijke glimlach weer op mijn gezicht te toveren en verlangend naar de prachtige, bewegende mensen op de dansvloer te kijken.
Plotseling, toen ik verdiept was in het mooie nummer dat de band op dat moment aan het spelen is, fluisterde een zachte mannenstem in mijn oor, die de haartjes in mijn nek overeind deed staan van schrik.
'Zou u het op prijs stellen als ik u zou begeleiden op de dansvloer, milady?'
'P-p-p-pardon?' bracht ik uit, maar ik besefte dat ik me als een idioot stond te gedragen, niet als een prinses en herstelde me meteen. Ik stond op uit de prachtige stoel en draaide me om, om de vreemdeling in zijn ogen te kijken...
... Wat me niet echt hielp om rustiger te worden.
Een paar prachtige, donkergroene ogen keken vriendelijk in de mijne. Zijn donkere haren hingen in golven over en langs zijn gezicht en het mysterieuze, zwarte pak dat hij droeg paste perfect bij zijn lichaam.
Ik hapte naar adem.
'W-w-wie bent u?' stotterde ik.
In plaats van te antwoorden, legde hij zijn warme hand op mijn wang, die ongetwijfeld rood was gekleurd.
'Hebt u het warm, milady?' vroeg hij en hij keek me plagerig in de ogen en ik besefte dat hij de spot met me aan het drijven was.
Ik sloeg zijn hand weg en kuchte. Wat moest ik hemelsnaam met deze situatie aan? De ene helft van me wilde deze knappe, vreemde man op de één of andere manier omhelzen en mijn andere helft wilde hem zo ver mogelijk van me af duwen.
Uiteindelijk draaide ik me gefrustreerd om, zodat ik me mijn rug naar hem toe stond, in een poging hem te negeren, maar toen voelde ik zijn hand op mijn schouder en ik kromp ineen.
Opnieuw drong zijn stem mijn oor binnen en aangezien ik zijn ademhaling kon voelen, wist ik dat zijn lippen maar enkele centimeters van me verwijderd waren en die gedachten deed mijn hart zo snel bonken dat ik bijna bang werd dat hij uit mijn ribbenkast zou springen.
'U zou moeten dansen, milady,' fluisterde hij. Ik sloot mijn ogen. 'Beweeg, laat het ritme van de muziek je lichaam opslokken,' zei hij.
Ik opende ze weer en draaide me weer om, zodat ik hem aankeek. Oh, goede Goden, wat was hij knap! 'Dat is onmogelijk,' fluisterde ik. 'Ik kan niet... als, als, de mensen kijken...' Ik wist dat ik weer onzin aan het uitkramen was, maar zijn aanwezigheid werkte zodanig op mijn zenuwen dat ik niet normaal uit mijn woorden kon komen.
'B-b-bovendien,' stotterde ik, 'weet ik niet eens wie u bent.'
Hij grijnsde en even voelde ik me gewichtloos. 'Is dat waar u zich zorgen om maakt, milady?'
Ik gaf geen antwoord, maar staarde hem afwachtend aan. 'Maar dat is informatie die niet van belang is,' zei hij. 'Het gaat vanavond om u, niet om mij.'
'W-wat?'
Volledig onaangekondigd knielde hij voor me neer en mijn wangen werden vuurrood toen hij mijn hand pakte. 'Mag ik deze dans van u, milady?'
Eventjes, slechts een fractie van een seconde, dacht ik na, maar plotseling interesseerde het me niet meer wat het volk van mij dacht. Bovendien wilde ik niet zo'n zure Koningin als mijn moeder worden, plus, deze jongeman was wel heel erg knap en ik liep natuurlijk de kans dat ik hem nooit meer zou zien...
'Graag...' fluisterde ik. 'Als u me gewoon bij mijn naam noemt. Ik word een beetje moe van dat ge-milady.'
Hij stond op en glimlachte naar me. 'Vooruit dan maar, Gwendolyn.'
'Alleen Gwen is ook goed,' zei ik, terwijl hij me meevoerde naar de dansvloer.
Ik voelde duizenden blikken op me toen we dansten, duizenden, verbaasde blikken, en ik kon niets anders dan breed glimlachen.