22.

Pov Aria

‘Ik… Ik kom er meteen aan.’ zeg ik stamelend als ik het gesprek beëindigd heb. ‘Bill, we moeten onmiddellijk naar het ziekenhuis, nu!’ Ik loop naar de deur en doe pak snel mijn spullen. Ik negeer zijn vragende blik. Hij heeft me nog nooit gezien als een dokter die opgeroepen werd, toen ik hem verzorgde was ik altijd kalm en professioneel. ‘Aria, rustig!’ Bill trekt me naar zich toe door aan mijn arm te trekken. ‘Kalmeer nu eens.’ fluistert hij lief. Ik laat me bijna, echt bijna, meeslepen door de magie die er altijd tussen ons staat, maar nu is dat onmogelijk. ‘Ik moet echt naar het ziekenhuis, dringend.’ zeg ik gehaast. Ik trek me met moeite uit zijn greep en slik een paar tranen weg. Hoe moet ik hem dit zeggen? ‘Sorry, ik was even vergeten dat je levens moet gaan redden.’ Bill grinnikt kort, maar het klinkt niet oprecht. Het is net alsof hij de spanning ,die er hangt door mijn gehaastheid, wilt negeren. ‘Bellen ze wel vaker op dit uur?’ Het is duidelijk dat Bill een poging waagt om mij te laten ontspannen. ‘Niet echt, ik ben nog maar een stagiaire dus eigenlijk hebben ze niet zoveel aan mij. Maar blijkbaar vinden ze het nuttig da ik erbij ben, ervaring opdoen.’ Door de kalmte en beheerstheid die Bill uitstraalt, lukt het mij om te ontspannen. We zitten ondertussen al in Bill zijn auto, een auto die ongetwijfeld veel sneller is dan mijn Ford. ‘Ben je altijd zo?’ vraagt Bill weer. De hele rit lang heeft hij allerlei vragen op mij afgevuurd, en ik ben er zeker van dat dat was om mij bezig te houden tijdens de rit. ‘Neen, alleen bij dringende oproepen.’ zeg ik zacht. En bij oproepen die over Tom Kaulitz gaan, denk ik verbitterd in mezelf.