Hooglandse overgave: proloog

Wat Rune echt zorgen baarde, was dat ze geen enkele moeite deed zijn verleidingspoging te verijdelen. Ze zou de man pijn moeten doen, zich van hem moeten losrukken. In plaats daarvan deed ze niets.
"Dus dit is wat je aldoor van plan was," zei ze terwijl ze haar handen plat tegen zijn brede borst legde in een zwak, bedrieglijk vertoon van verzet.
"Beschuldig je me ervan dat ik je om de tuin heb geleid?" vroeg hij.
"Ja. Wil je het ontkennen?" Toen hij de holte achter haar oor kuste, huiverde ze van verrukking.
"Er is geen sprake van een geheim plan of misleiding, lieve Rune. Het was slechts een gedachte, iets wat ik overwoog." Hij glimlachte toen ze een geluidje van afschuw maakte. "je moest die kamer uit."
Op het moment waarop Rune haar mond opende om hem kort en krachtig te vertellen dat hij klinkklare nonsens uitkraamde, raakten zijn lippen de hare. Een stemmetje in haar hoofd zei haar dat ze een gevaarlijk spel speelde, maar dat negeerde ze moeiteloos.
De warmte die zijn trage, verlokkende kus in haar binnenste opwekte deed al haar gezonde verstand en verzet wegsmelten. Hij maakte dat ze zich prettig voelde, en tot haar spijt moest ze toegeven dat ze te zwak was om daar nee tegen te zeggen.