042

Dus ik ging naar een dorpje, een dorpje waar veel tovenaars wonen. Dat had ik uiteindelijk beter toch niet gedaan. Blijkbaar had een lid van de orde mij gezien en toen kwamen er steeds meer leden naar het dorpje waar ik was. Zonder dat ik het vermoedde sloten ze mij in, en nu zit ik hier, in een klein, donker kamertje. Wachtend tot iemand naar hier komt.
Ik hoor voetstappen op de gang. Ik sta recht en voel op de plaats waar mijn toverstok zou moeten zijn. Weg! Ze hebben hem gestolen! Ik word woedend en wanneer de deur opengaat sta ik al klaar om hem of haar een klop te geven. Maar tot mijn verbazing is het niemand minder dan Emma die ik in de deuropening zie staan.
"Geef me mijn stok terug!" roep ik boos.
"Alexis, liefje, luister. We willen je geen pijn doen. We-"
"Waarom sluiten jullie mij dan op? Pap zou dat nooit doen!"
"Pap? Alexis, hij is niet zoals je denkt. Hij is een moordenaar. En jij noemt hem je vader?"
"Dat begrijp jij niet want je bent mijn moeder niet. Voldemort kent wél liefde. Maar dat begrijpen jullie niet! En laat me hier nu uit." Ze kijkt me teleurgesteld aan.
"Zo heb ik je niet opgevoed" Als ze niet wilt luisteren zeg ik maar niets meer. Terwijl ze dichterbij komt probeer ik te bedenken om te ontsnappen.
"Alexis, hoe gaat het met je lieverd?" Noem me niet zo, denk ik. Maar ik zeg niets. Als ik nou eens rechts van haar ga staan en dan naar de trap ren en haar opsluit. Voorzichtig zet ik een stap naar rechts.
"Alexis, luister je wel?" Ik kijk haar diep in de ogen. Mijn hypnotiserende blik werkt altijd. Dezelfde als die van Voldemort. Het werkt en ik ren naar de deur. Ze schrikt en rent nog naar de deur maar hij is al op slot. Ok, denk ik. Nu naar mijn toverstok opzoek gaan. Stilletjes open ik de deur. gelukkig is er niemand in de kamer. Ik kijk alle kasten door op zoek naar een plek waar mijn stok kan verstopt zijn, maar ik vind niets. Plotseling hoor ik een soort geluid van de kamer naast mij komen. Iets dat ik nog nooit heb gehoord. Wat is dat? Het is alsof mensen aan het praten zijn, maar niet normaal. Ik kijk voorzichtig in de kamer en zie iemand in een zetel zitten naar een klein kastje kijken waar kleine mensen inzitten die praten. Wat vreemd. Misschien moet ik eerst een andere kamer proberen? Ik kijk terug naar de vreemde kast met mannetjes in. Wacht eens even. Boven dat vreemde ding staat nog een kast, en bovenop die kast ligt mijn toverstok! Ik kan hem nooit ongezien pakken.
"Emma, ben je hier?" hoor ik plotseling iemand roepen. Ik hoor voetstappen naar deze kamer. Shit, waar moet ik me verstoppen? Net op tijd duik ik onder de keukentafel weg.