001 || Eloïsa Tills

Eindelijk was het weer zover. De Boete. Sinds de vorige Hongerspelen gedaan waren, was ik aan het aftellen. Ik hoopte vurig dat ik dit jaar eindelijk gekozen werd.
Om tien uur sjokte ik wat rond. De Boete was pas om elf uur en ik verveelde me dood. Ik pakte mijn zilveren bedeltjesarmbandje vast en bekeek alle bedeltjes één voor één. Het waren er veertien. Eén voor het Capitool, de twaalf districten en zelfs eentje voor District 13. Voor ze allemaal stond een figuurtje. Ik streek liefdevol over het figuurtjes van District 2, een klein hamertje.
Ik leunde tegen de muur van het Gerechtsgebouw. Alles werd klaargezet voor de Boete. Er kwam een groepje jongens voorbij. Toen ze mij zagen, schreeuwden ze: 'Hé, Eloïsa! Alles goed?'
Ik glimlachte even flirterig. 'Jazekers! En als ik straks gekozen word bij de Boete ga nog veel beter!'
'We duimen voor je!' riep één van hen. Toen liepen ze voorbij.
Ik keek op mijn horloge; het was twintig na tien. Diep zuchtend liet ik me tegen de muur zakken en ik verdween volledig in de schaduw van het imposante Gerechtsgebouw. Ik draaide een lok van mijn lange, houtskoolzwarte haar om mijn vinger. Wat als nog niet gekozen was tegen dat ik achttien werd? Ik keek zorgelijk en beet op mijn lip. Ach, dacht ik bemoedigend, het zou wel lukken. Ik had er een goed gevoel over, dit jaar.
Ik hoopte dat er nog zo'n jaar kwam als bij de 25e Hongerspelen, toen de inwoners van het district moesten stemmen wie er de arena in moest. Iedereen wenste het me toe, ik was geweldig met zwaard en messen en vreselijk populair. Alle jongens vielen voor me en alle meisjes wilden vriendinnen met me zijn. Ik grijnsde zelfvoldaan.
Om tien voor elf sjokte ik richting het plein. Ik was de eerste. Als ze me nu binnenlieten zou ik misschien weer op de plaats aan het gangpad kunnen staan, aan het uiteinde van de rij van de vijftienjarige meisjes, mijn lievelingsplekje. Je had er geweldig uitzicht op het podium en als je gekozen werd kon je zonder mensen opzij te duwen het podium op.
Dit jaar ging het lukken. Ik voelde het gewoon.