001 ll Mayline Elisabeth Bright

Dit jaar zou ik weer niet getrokken worden, dat wist ik zeker. Rustig stond ik tussen de andere in het vak van de zestienjarigen. De kinderen die naast me stonden waren gespannen. Bang om getrokken worden. ‘Welkom,’ werd er geroepen. Ik keek voor me uit en zag een vrouw het podium lopen. ‘Het is alweer tijd voor de 43ste hongerspelen!’ riep ze enthousiast. Eerst kwam het saaie jaarlijkse filmpje over het verraad van de districten. Veel mensen waren niet onder de indruk van het filmpje, het was elk jaar hetzelfde. Het filmpje duurde eindeloos, ik voelde zweetdruppels van iemand naast me op mijn schouders vallen. Toen het filmpje was afgelopen nam de vrouw weer het woord. Ze zag er raar uit, ze was bijna helemaal in het blauw. ‘Dames gaan voor!’ haar stem was luid. Haar hand ging in de bal. Het duurde even voor ze een strookje had gepakt. ‘Mayline Elisabeth Bright.’ Haar stem galmde over het plein. Zwetend werd ik wakker. Ik had een nachtmerrie gehad, maar als nog was ik niet bang dat deze droom zou uitkomen, maar ik had het fout.