The Night Of The Living Dead

“When I was a little girl I used to read fairy tales. In fairy tales you meet Prince Charming and he's everything you ever wanted. In fairy tales the bad guy is very easy to spot. The bad guy is always wearing a black cape so you always know who he is. Then you grow up and you realize that Prince Charming is not as easy to find as you thought. You realize the bad guy is not wearing a black cape and he's not easy to spot; he's really funny, and he makes you laugh, and he has perfect hair.”


Camille draaide zich langzaam om naar de staande spiegel die in de hoek van haar kamer stond. Ze staarde naar het meisje in de spiegel en uiteindelijk kwam er twijfelend een glimlach op haar gezicht. Ze hield normaal totaal niet van dit gedoe maar ze moest toegeven dat ze een vlaag van opwinding in haar voelde. Wat zouden de anderen er van vinden? Na al die complicaties was Alaric opeens komen opdagen om wat boeken te halen. Ze had van zijn komst meteen gebruik gemaakt en hem gevraagd of ze met hem mee kon rijden. Ze moest toegeven dat ze zich rot had gevoeld toen ze het grindpad was afgelopen maar ze kon niet anders. Elena was uiteindelijk helemaal hysterisch geworden na het vertrek van Stefan en ze had meteen alle frustratie op haar gericht. Het gezicht van Elena kon ze nog duidelijk voor haar halen. Evenals de harde woorden van Elena die toen naar haar toe werden gesmeten. ‘Het lijkt me beter dat je nu vertrekt, aangezien het jouw schuld is dat Stefan nu naar Klaus is gegaan!’ had ze zowat geschreeuwd en haar ogen hadden haast vuur gespuwd. Daarna was Elena naar de deur gebeend en had ze zich nog één keer naar haar toe gekeerd. ‘Verdwijn…, je hebt hier toch niks meer te zoeken…’. De deur had Elena vervolgens met een harde knal achter zich dicht gesmeten. Ze had nog duidelijk de geluiden van vallende dingen in de hal gehoord en toen ze zich stilletjes een weg naar de hal baande zag ze allemaal scherven op de grond liggen. Het leek haar maar beter om niet tegen Elena in te gaan en was toen op de oprit Alaric tegen gekomen die haar verbaasd had aangekeken.



Ze liep naar haar raam en staarde naar het knipperende licht van de lantaarnpaal die aan de overkant van de straat stond. Een perfecte sfeer heerste er vanavond. Helemaal goed voor het Halloweenfeest…. Ze liet zich op bed vallen en zuchtte. Was het haar schuld dat Stefan naar Klaus toe was gegaan? Na de verhalen over Klaus wist ze nu wel dat hij niet veel goeds betekende… maar toch… Stefan leek haar wel een type die voor zichzelf kon zorgen. Maar ze had niet alleen schuldgevoelens voor Stefan. Ook voor degene die op de bovenste verdieping van het huis, vanuit het raam naar haar had gekeken toen ze de auto instapte. Ze zuchtte nogmaals, ze was Damon eigenlijk wel wat verschuldigd. Deels omdat hij degene was geweest die haar had gered van Klaus. Ook zou ze hem vroeg of laat toch wel voor zijn ‘actie’ of eigenlijk ‘meerdere acties’ vergeven. Damon was op een of andere vreemde manier voor haar gewoon niet iemand waar ze heel lang boos op kon blijven. Eigenlijk wilde ze ook niet lang boos op hem blijven… Ze kreunde door alle verwarring en schuldgevoelens die nu allemaal in haar hoofd rond spookten en verborg haar hoofd in een kussen. Ze wist dat ze nu en dan wel erg kil bij hem over kon komen en ze voelde zich daar toch niet veel beter door. Ze kon niet meer ontkennen dat elke keer dat ze aan hem dacht ze een raar, koortsachtig gevoel kreeg. O god, ze begon hem leuk te vinden… Net op dat moment schrok ze op en schoot snel overeind bij het horen van het geklop op haar kamer deur. Nog snel liet ze even een laatste, vluchtige blik vallen op het beeld in de spiegel en haar mondhoeken trokken vanzelf weer omhoog. ‘Kom maar binnen’. Meteen zwiepte haar kamerdeur open en Caroline kwam half struikelend naar binnen gestormd, gevolgd door een (nu al) hyperventilerende Bonnie en een opgewonden Esther. Caroline wou net iets zeggen maar bevroor vervolgens meteen en haar mond viel open. Bonnie begon echter nog meer naar adem te happen maar hopelijk op een goede manier. Esther was gelukkig degene die meteen een opgewonden kreetje slaakte en in haar handen klapte. ‘En wat vinden jullie ervan..?’, stotterde Camille uiteindelijk terwijl ze haar blik blozend op de grond richtte.