Chapter 31

Ik keek van mijn vader, naar Jeremy, en weer terug naar mijn vader.
Annabeth had hetzelfde in de gaten als ik en keek precies hetzelfde.
Mijn vader liep om de auto heen en ging voor Jeremy staan.
Jeremy zelf keek alsof hij er echt helemaal niets van begreep.
'Jij ben Jeremy Walker.' zei mijn vader.
'Helemaal. Al 36 jaar lang.' zei Jeremy en Jamie moest lachen, alleen hij onderdrukte het, omdat hij wist dat het niet echt bij het moment paste.
'Ken je me niet meer?' vroeg mijn vader en Jeremy schudde zijn hoofd.
'Nee sorry, ik ken u niet.'
'We hebben samen op de basisschool gezeten.' zei mijn vader.
oh my god! dacht ik. Ik dacht echt dat er iets heel spannends aan zat te komen ofzo, maar nee, mijn vader doet weer eens dramatisch omdat hij iemand van zijn oude school tegen komt.
Ook Annabeth had minder aandacht gekregen en ze ging naar Percy toe.
Alleen Jamie en Grifin hadden blijkbaar alle aandacht voor de twee mannen, en ik wist denk ik ook waarom.
Volgens mij waren Jamie en Griffin op Kamp Half-Bloed opgegroeit, en hadden ze dus nooit op een echte school voor 'stervelingen' gezeten.
Je zag Jeremy nadenken, en blijkbaar wist hij het ineens, want zijn gezicht lichtte op.
'De school in Brooklyn?' vroeg Jeremy voorzichtig, en mijn vader knikte.
'Yup, wij hebben 2 jaar bij elkaar in de klas gezeten.'
'Daar kan ik me serieus helemaal niets van herinneren!' zei Jeremy.
De twee mannen begonnen een heel verhaal te vertellen tegen elkaar, en Annabeth kreeg er een punthoofd van.
'Zeg hallo! Wij moeten ook verder jah!' riep ze en de twee mannen keken ns verontschuldigend aan.
'Sorry, das waar ook.' zei Jeremy. 'Olive, jij bent dus Dustin's dochter.'
Ik knikte, en ik hoopte ook dat hij niet verder ging vragen, want anders zou ik weer dingen moeten gaan verzinnen.
'Waar waren jullie naar opweg?' vroeg mijn vader en ik keek hem aan. Ik zag zijn bezorgde blik, want hij wist dat het gevaarlijk voor me was om buiten het kamp te zijn. Maar hij hield blijkabar wijzelijk zijn mond daarover dicht tegenover Jeremy.
'Ik kwam ze tegen op een weggetje.' zei Jeremy. 'Ik heb ze een lift gegeven en we waren onderweg naar New York.'
'Daar kom ik net vandaan, maar ik kan mijn afspraak wel afzeggen. Dan kunnen we twee met mij mee, en nog wat bagage.' zei mijn vader en ik keek hem blij aan.
'Oke, is goed. Dan rijden we achter elkaar aan.' zei Jeremy. 'Wie gaan er met mij mee?'
'Ik!' zei Annabeth meteen. 'Samen met Percy.'
'Owkee...' zei Percy. 'Fijn dat ik zelf ook nog beslissingen mag nemen.'
Annabeth luisterde niet aar hem en trok hem mee Jeremy's auto in.
'Bij mij kan er nu nog 1 bij.' zei Jeremy.
'Jah...' zei ik, 'En ik zou toch wel het liefste bij mijn vader in de auto zitten.'
'Ow je.' zei Jeremy. 'Dan moet de tweeling uit elkaar!'
'We zijn geen tweeling.' zei Griffin terwijl hij verontwaardigd opkeek.
'Ja, maar zo gedragen jullie je wel!' zei Jeremy. 'Moet je kijken hoe op elkaar ingespeelt jullie daarnet waren in de auto.'
Jamie en Griffin keken elkaar eerst raar aan maar begonnen toen te doen alsof ze ook echt broers waren.
Het was een komisch gezicht en ik moest lachen.
'Ik ga wel bij Jeremy in de auto.' zei Griffin. 'Aangezien Ome Jamie hier niet echt goed met Annabeth op kan schieten zoals we daarnet wel gezien hebben.'
Jamie verstopte zijn gezicht in zijn handen en deed alsof hij heel erg beschaamd was.
'Nou,' zei hij toen. 'Dan ga ik lekker met mijn grote vriedin Olive in de auto.' Hij sloeg een arm om mijn schouders en ik verstijfde zowat.
'Oke, dat is dan afgesproken.' zei mijn vader. 'Jamie, Jamie was het toch he, jij kan achterin zitten.' Hij knikte naar zijn auto. 'Bij de bagage als je het niet erg vind.'
Jamie schudde zijn hoofd en glimlachte. 'Vaarwel tweelingbroer van me!' zei hij en hij omhelste Griffin.
'Oowkee dann.' zei ik terwijl ik de twee vrienden raar aan keek. 'Kom mee jij.'
Ik haalde Griffin uit de houtgreep van Jamie en trok Jamie mee naar mijn vader's auto.