The Story Of Moon deel 7

Moon deel 7

Ik kwam al rennend aan bij een schommel, dat deel was van een verlaten speeltuintje. Ik ging op de schommel zitten. Ik keek omhoog, naar de zon die mijn huid verwarmde. Ik voelde een traan langs mijn warme wang lopen, naar beneden, tot het van mijn kin afdruipte, na die traan kwamen er steeds meer. Ik zat met gebogen hoofd te snikken. Wat was er mis met mij? Was het waar wat oma zei? Nee het kon niet waar zijn. Bij die laatste gedachte knarste ik met mijn tanden. Opeens voelde ik een hand op mijn schouder. Omdat ik aan het huilen was, had ik niet gemerkt dat er iemand op de schommel naast me was gaan zitten. Het was een meisje. "Gaat het wel met je?" vroeg ze. Toen ik op keek, schrok ik me rot. Ze leek bijna mijn tweeling zusje, het zelfde bruine haar, en dezelfde bruine ogen. " Ja het gaat wel " zei ik terwijl ik bewonderd naar haar bleef staren. " Ik ben trouwens Sky" zei ze. " Ik ben Moon" en gaf haar een hand. " Waarom moet je zo huilen? " " Lang verhaal " antwoorde ik. "Woon je hier in de buurt?" vroeg ik " Nee ik woon in Vancouver, maar mijn oma woont hier, ik hoorde iemand snikken dus ik kwam naar buiten, om te kijken wat het was." "Nou je hebt me gevonden" en ik moest glimlachen. "Wil je er over praten? " vroeg ze. Het leek alsof ik haar jaren kende, alsof ze mijn zusje was. Maar nee, ik had geen zusjes, geen broertjes, geen neefjes, en geen nichtjes. Tenminste, dat was mij verteld. "Nou liever niet, want ik weet zeker dat het heel dom klinkt." "Oh oke." ik hoorde in de verte iemand roepen, het was mijn moeder. Ze riep : "Moon? We gaan!" "Sorry Sky, maar ik moet gaan, terug naar huis. Hier is mijn msn & telefoonnummer" zei ik en gaf een papiertje uit mijn broekzak, schreef mijn gegevens erop met een pen, en gaf het aan haar. "Dankjewel! Dan spreek ik je later wel weer! " "Okee doei! " Al zwaaiend rende ik weg. Toen ik weer in de tuin kwam. Zaten mijn moeder en oma buiten om twee houten stoelen. Mijn oma keek bezorgd. "Gaat het kind? " vroeg mijn bezorgde oma. "Tuurlijk oma, wat zou er mis moeten zijn?" er welde weer tranen op in mijn ogen. Oma zag het, mijn moeder niet. Die keek nog steeds bewonderend naar het kersenboompje. Mijn oma keek met haar hoofd schuin naar me, met een teken dat ze medelijden met me had. "Nou Moon, kom we gaan" zei mijn moeder, en stond vluchtig op. Ze gaf mijn oma een kus op haar wang en liep naar de gang om haar jas te pakken. "Moon het komt allemaal goed liefje, maak je geen zorgen." "Ik maak me heel erg zorgen oma! Ik heb tijd nodig om het te verwerken." ik gaf haar snel een knuffel, omdat ik anders weer in huilen zou uitbarsten als ik in haar ogen keek. Ik rende naar de gang, pakte mijn jas, zwaaide nog even naar mijn oma, en trok de deur dicht. Mijn moeder zat al in de auto te wachten, en toeterde. "Jaja" mompelde ik, en rende naar het portier. Trok hem open en zette mezelf al trillend in de passagiers stoel.

Toen we thuis kwamen, zag mijn moeder dat er iets was. Het was inmiddels als een beetje schemerig gaan worden, maar ik had geen zin in mijn moeders 'ik ben bezorgd praatje' dus ik zei tegen mijn moeder dat ik naar het strand ging. Mijn huis was ongeveer 20 stappen van het strand. Dus lang lopen was het niet. Ik noemde het altijd ons strand, die van mij, mijn moeder en mijn vader. Ik had er natuurlijk geen problemen mee dat er andere mensen kwamen. Maar deze plek was erg speciaal voor mij. Dit strand had aan de zijkanten bos, en een paar rotsen. Het strand was niet erg groot, maar dat vond ik niet erg. Ik schopte mijn slippers uit, en rende met tranen in mijn ogen naar de zee. Ik zag de zon langzaam in de zee zakken. Het voelde alsof ik de zon was, steeds minder energie in mijn lijf. Ik liep door de branding, met mijn rok opgerolt tot boven mijn knien. Ik schopte van woede veel water voor me uit. Ik werd zelf ook helemaal nat, maar dat kon me niets schelen. Ik keek op, en wat mijn ogen zagen was ongelofelijk..