167. Suprise!

Niet veel later kwam ik aan in de lobby van het hotel waar de broers en Friedolien, en natuurlijk ook mijn ouders, in verbleven. Ik zond naar Friedolien en Bill een berichtje dat ik in de lobby was en met de vraag waar zij waren. Meteen kreeg ik een berichtje terug dat ze samen met mijn ouders op het terras van het hotel iets zaten te drinken. Ik wandelde verder en na enkele meters kwam ik op het enorme terras van het hotel. Ik keek rond en zag Bill staan zwaaien naar me. Ze zaten in een hoekje naast een haag. Als je over de haag keek zag je het zwembad waar we een paar dagen geleden nog in hadden gezwommen. “ Hey!” zeiden ze bijna allemaal in koor. Mijn moeder stond recht en kwam me een kus geven. Terwijl mijn vader nog een stoel nam om bij de tafel te zetten. “ Wat wil je drinken?” vroeg Tom. “ Water.” Glimlachte ik. “ Niet weer,hé.” Lachte hij. “ Sorry, Tom. Na morgen kan terug alles.” Verontschuldigde ik me. Tom stond recht en ging naar binnen om water. Ik ging op de stoel zitten die me vader voor me had genomen. “ En hoe was het?” vroeg Friedolien. “ Alles verliep goed. Nu morgen nog.” Zuchtte ik terwijl er wat stress door me liep. “ Dat zal allemaal wel goed verlopen.” Stelde mijn moeder mij gerust. Ondertussen was Tom terug en zette een groot glas water met een citroentje in voor mijn neus. “ Bedankt!” zei ik vrolijk terwijl hij terug ging zitten. Hij glimlachte en porde Bill in zijn zij. Het leek of hij het zich plots herinnerde. Hij grabbelde naar iets wat onder zijn stoel lag en haalde een rood pakje uit met een grote witte strik. “ Dat had ik je beloofd, zeurkous!” lachte Bill terwijl hij het pakje aan me gaf. Ik voelde me wat ongemakkelijk toen iedereen op me zat te kijken toen ik het strikje en het papier eraf haalde. Mijn ogen werden groter en er verscheen een grote glimlach op mijn gezicht. “ En?” vroeg Friedolien zenuwachtig. Ze wou vast weten wat ik er van vond. “ Wat mooi!” gilde ik bijna “ Hij past precies bij mijn lint.” Ik haalde een lichtroze turnpakje met blinkertjes uit het rode papiertje. “ Hoe kom je eraan?” zei ik ongeloofwaardig. “ In het stad is er een sportwinkel, echt keigroot.” Begon Bill. “ en ze hadden er echt van alles om te turnen en voor de ritmische gymnastiek.” Vulde Friedolien hem aan. “ En jij wist natuurlijk dat ik een roze lint had.” Las ik haar gedachten. “ Inderdaad, en we vonden allemaal wel dat dit turnpakje bij jou paste. Dus je kan hem aandoen voor de Spelen morgen.” Glimlachte ze. “ Maar Irina.” Mompelde ik. “ Hebben we al geregeld.” Zei Bill terwijl hij me een knipoog gaf “ Je mag hem dragen in plaats van je witte pakje voor je lint.” “ Ik zie jullie doodgraag, weet je dat?” zei ik enthousiast. “Dat weten we.” Zei Tom lachend. Bill gaf hem even een jaloerse blik. “ En wie zijn idee was het om deze te kopen?” vroeg ik nogmaals. “ Ik stond, tot ergernis van Tom, samen met Bill tussen de pakjes te kijken toen Bill op deze botste. Het was de enigste en precies jou maat. Bill vond hem echt wel iets voor jou en ik vond hem ook helemaal Maaike. Dus besloten we om elk de helft te betalen en als cadeautje te geven aan jou. Omdat je het al zo ver gebracht hebt!” zei Friedolien zo enthousiast dat ik er emotioneel van werd. “Bedankt.” Fluisterde ik. Ik gaf Bill een knipoog en nam een slok van mijn water om wat te bekomen.