Hoofdstuk 4.0

De volgende dagen gebeurde er niet veel. Ik bracht veel van mijn tijd door in de bibliotheek, met Minnie en Juul. Ik ontdekte dat non-fictie best leuk kon zijn, en dat Minnie en ik de enigen waren die van Juul’s afkomst wisten. Hierdoor waren Minnie en ik ook een soort van vrienden geworden.
School bleek niet veel anders te zijn dan thuis. Ook hier viel ik gelukkig niet zo erg op.
Ik probeerde het menu uit mijn hoofd te leren, maar haalde bloemkooldag en doperwtjes-met-worteltjesdag steeds door elkaar. Bij de lunch was het erg gezellig, Lennon maakte de hele tijd domme grappen. Regina had me niet helemaal geaccepteerd in haar vriendengroepje, maar omdat de anderen mij wel aardig vonden, had ze niet veel keus.
Na twee weken sprak Andrea me aan in de bibliotheek. Ik schrok, want ik was geboeid aan het lezen, en ik zag Andrea nooit in de bibliotheek.
‘Ben ik zo eng?’ lachte hij zachtjes.
‘Ik zat net helemaal in het verhaal.’ Verklaarde ik.
‘Kom mee.’ Hij wenkte me. ‘Ik wilde je iets laten zien.’
Veel van dit huis had ik nog niet gezien, dus ik was erg benieuwd. Misschien hadden ze een zwembad, of een martelkerker..
‘Je bent hier nu twee weken, toch?’ vroeg hij. Ik knikte.
‘Mooi, ik wilde je dit al heel lang laten zien.’
Hij leidde me naar een deur helemaal achterin de gang. Het was de deur van de achtertuin.
‘Je mag pas naar de tuin als je hier minstens twee weken zit.’ Legde hij uit.
Dus daar zat hij altijd, ik zag hem nooit in de recreatiezaal.
En ik begreep wel waarom.
Wauw, in één woord wauw.
De tuin was prachtig, volop in bloei in het midden van de lente. Er waren bloemen in elke kleur die je je kon voorstellen, net zoals er in dit huis nogal wat kleurrijke types zaten. De naam ‘Plainview’ paste zeker niet bij het huis, deze tuin was adembenemend.
Toch kon ik er niet helemaal van genieten. Ik kon het niet helpen, maar zag toch elke keer dat deze tuin werd omringd door stenen muren. Ook al waren ze versierd met de bloemen, het herinnerde me aan het feit dat we hier opgesloten zaten. Als kleurrijke vogels in een gouden kooi. Allemaal erg mooi, maar toch zielig. Een saai bestaan.
Ook drong het tot me door dat ik hier al minstens twee weken zat. Jezus, ik wilde hier weg!
Mijn gedachten sprongen terug naar het moment dat ik die domme brochure las. ‘Unieke methodes’, wat zouden ze daar, behalve het ‘geen labels’-gedoe, nog meer mee bedoelen?
Ik keen nog eens goed naar Andrea. Onwillekeurig vroeg ik me af hoe hij hier terecht was gekomen. Hij leek verre van gestoord, alleen een beetje in zichzelf gekeerd. Maar veel psychopaten leken op het eerste gezicht dan ook niet gek..
Had zijn ongezonde uiterlijk soms iets te maken met het feit dat hij zich goed gedroeg?
In het Plainview ging het er over het algemeen wel rustig aan toe. Een paar keer had ik iemand zien doordraaien in de kantine, maar daar besteedde ik nooit veel aandacht aan.
Juul, Minnie, Regina en Lennon zagen er niet zo raar uit, maar gedroegen zich soms wat raar. Ook Read zag er nog precies hetzelfde uit als eerst. Maar Seth, een van die vrienden van hem, had wel een raar, ziekig uiterlijk.
Wat kon daar de oorzaak van zijn? Ik wilde het eigenlijk niet weten, ik zorgde wel dat ik hier weg was voordat ik er ook zo uit zou zien. Dus richtte ik mijn aandacht weer op de schoonheid van de tuin.
Tussen een verzameling bloeiende rozen, zag ik er een die slap hing. De roos deed me denken aan Andrea, en ook aan Seth.
Ik kon gewoon niet goed naar de mooie tuin kijken, hoe ik het ook probeerde.