Love at first sight.

“ Ga je even mee naar buiten?” vroeg hij. Ik zette mijn drankje terug op tafel en keek hem aan. “ Ja, is goed. Ik neem even mijn jas.” Antwoordde ik hem. Ik stond op, net als Tim en nam mijn jas die wat verder over een stoeltje ging. Het was niet meer zo druk in het cafeetje dus het viel wel even op dat we naar buiten gingen. Die paar mensen die overbleven keken ons na terwijl ik mijn jas aandeed en naar buiten wandelde samen met Tim. “ Waar wil je heen?” vroeg ik hem. Ik kende Tim nog niet zo goed. We praatte nog maar een goeie week echt constant tegen elkaar, en toch heb ik het gevoel dat het klikt. Eigenlijk klikte het meer dan ‘gewoon klikken’ , al je begrijpt wat ik bedoel. In die week had hij me al even komen oppikken nadat ik van mijn dansles kwam. Toen was ik bang dat we niks tegen elkaar zouden te vertellen hebben, maar dat bleek anders. Heel de weg naar mij thuis hadden we gepraat over van alles. Ik voelde me goed bij deze jongen en ik hoopte hij bij mij ook. We praatte uren met elkaar op MSN en via SMS. Ik lette nauwelijks meer op in de lessen omdat ik constant aan hem dacht. We leerden elkaar beter kennen. De eerste keer dat we elkaar hadden gezien was in dit cafeetje. Mijn eerste gedachten over hem waren wel ‘ Wat een rare jongen is dat?’ maar al snel had ik mijn mening herzien toen ik met hem via Facebook begon te praten. Onze gesprekken waren zalig en grappig. Uren zouden we met elkaar kunnen gepraat hebben moest ik niet zo nodig moeten slapen of naar de les moeten. Ik voelde me gewoon veilig bij hem. Ook al kende ik hem nog niet zo goed.

“ We kunnen daar op een bankje zitten.” zei hij terwijl hij naar het speeltuintje wees waar een bankje stond die bij het cafeetje behoorden. Ik knikte instemmend in we gingen samen naar daar. Het was kouder dan verwacht buiten en meteen kreeg ik al kippenvel, ook al droeg ik mijn jas. Tim ging op het bankje zitten en ik volgde zijn voorbeeld. Mijn hand rustte naast me op de bank, net als die van hem. Ik kreeg een raar gevoel in mijn onderbuik. Waren dat vlinders? Ik zou het niet weten. Ik was 18 en had nog nooit een vriendje gehad. Verliefdheid was iets nieuws voor mij. Ik voelde hoe Tim zijn warme hand op de mijne legde. “ Je hebt koud.” zei hij. Ik knikte en staarde voor me uit, de nacht in. “ Ik ben blij dat ik je heb leren kennen.” Stammelde ik om geen stilte te veroorzaken. “ Ik ook. Ik ben ook blij da tik jou leren kennen heb.” Antwoordde Tim. De vlinders wakkerde nog meer aan in mijn buik. “ Weetje, sinds ik je ken zeggen mijn vrienden dat ik er veel gelukkiger uitzie. Ik lach meer en ben gewoon vrolijker.” Biechtte ik op. Tim lachte en zei: “ Wat raar, bij mij zeiden ze net hetzelfde.” Ik ging wat dichter bij hem zitten. “ Weetje “ begon hij terug “ Ik zie je graag, ik zie je echt graag.” De kriebels in mijn buik konden het niet meer houden. “Ik jou ook. Ik zie jou ook graag.” Zei ik terwijl ik hem aankeek. Onze vingers zaten plots verstrengeld in elkaar. Ik ging dichter naar hem en gaf hem een kus op zijn wang. Hij kuste me terug en steeds vloeiden onze lippen dichter en dichter naar elkaar toe tot ze eindelijk elkaar gevonden hadden. Ik sloot mijn ogen en genoot van het moment. de vlinders in mijn buik het lichte gevoel in mijn hoofd. Ik zweefde. Hopelijk had ik niet een verkeerde keuze gemaakt, ik wou niet van de eerste de beste het vriendinnetje zijn. Maar het voelde goed. Mijn buikgevoel zei dat dit oké was. Meer dan oké zelfs. Onze lippen losten elkaar. “ Zijn we dan nu officieel samen?” vroeg Tim. Ik glimlachte, wat was het schattig hoe hij het vroeg. “ Ja, we zijn nu officieel samen.” Zei ik.