O75

Langzaam loop ik door de donkere straten van deze achterbuurt. Op de een of andere manier heb ik het gevoel dat ik hier al eens ben geweest, dat ik hier vast ben gehouden door hem maar dat kan bijna niet... Dat is eigenlijk onmogelijk, of laat hij me denken dat ik hier al eens ben geweest? Dit gaat lekker, ik ben net een uur bij Justin weg en ik draai al door. Misschien is dit toch niet zo'n heel goed plan geweest zonder eerst te overleggen met Justin of wie dan ook. Maar de kans is groot dat ze het dan uit mijn hoofd zouden hebben gepraat, dit is alleen iets wat ik echt moet doen. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de hele familie Bieber en de mensen daar omheen. Ik zou het niet aankunnen als ik iets op mijn geweten heb. Echt niet en uiteindelijk zou hij ze toch wel wat aandoen omdat ze me geholpen hebben en me onderdak geboden hebben. Nee, nooit van m'n leven dat ik hun ga op laten draaien voor mijn fouten, mijn eigen domme fouten. Ik kijk op van het asfalt als ik merk dat ik bijna tegen een lantaarn aanloop wijk ik snel uit. Een diepe zucht komt uit mijn mond. Maar, hey, een zucht geeft lucht? Vermoeid wrijf ik door mijn ogen. Als er dan ook nog druppels naar beneden beginnen te vallen die steeds sneller de stenen beginnen te raken, word ik al helemaal moedeloos. Hoe kom ik hier ooit nog uit? Ik ga echt niet met hangende pootjes terug naar hem of naar Justin. Ooit gaat het gigantisch fout. Dat weet ik gewoon. Maar wanneer? No one knows.