Chapter 2

Daviënne Aphrael Price

Madame Pomfrey keek op toen ze iemand de ziekenzaal binnen hoorde komen. Ze was bezig met de wond van Neville. Ik hield geschokt mijn adem in, het was verschrikkelijk. De twee keken mij even verbaasd aan. De mensen die hier binnenkwamen waren meestal geen Slytherins want de meeste gevallen waren gemarteld door de Carrows en bijna elke Slytherin volgde hun bevelen zonder een enkel probleem op. Bijna elke Slytherin, ik was de uitzondering. Neville wendde zijn blik af maar op een manier die me verbaasde, hij wendde zijn blik af omdat ik hem niet de moeite waard leek om aan te blijven kijken. Neville was veranderd, hij was niet langer de stile, onhandige en onzekere jongen uit onze eerste jaren op Hogwarts. Hij leek eindelijk te beseffen dat de Sorting Hat iemand niet zomaar in Gryffindor gooide. Ik was geen fan van de afdeling omdat het grotendeels door hen scheen te komen dat iedereen mijn afdeling zo haatte maar ik moest ze nageven, lef hadden ze.
Madame Pomfrey kon niet heel veel aan de wond van Neville doen want die was onder andere aangebracht met zwarte magie. Ze stuurde Neville weer weg en liet mij zijn plaats in nemen. Ik liet mijn mantel van mijn schouders glijden waardoor de wonden die ze hadden aangebracht zichtbaar werden. Madame Pomfrey pakte snel een pot zalf uit haar kantoor. Ze smeerde het koude, dikke goedje op de sneeën. 'Dit verlicht de pijn en zal het genezingsproces versnellen,' zei ze. 'Maar ik denk dat je er altijd littekens aan over zal houden.'
'Het is al goed Madame, dit is al geweldig.'
De koude had de pijn inderdaad verminderd en ik deed de mantel glimlachend weer aan.
Ik ging op weg naar de common room. Eenmaal daar aangekomen keken een paar mensen mij verbaasd en verachtend aan. Dus het was al bekend dat ik had geweigerd om de cruciatus curse op eerstejaars uit te proberen. 'Waarom heb je geweigerd om crusiatus curse uit te voeren?' vroeg Milicent die voor mijn neus opdook. 'Omdat het eerstejaars waren,' zei ik. 'Ik ga niet op een hulpeloos kind dat is vastgebonden een onvergeeflijke vloek loslaten.'
'Op deze manier wordt je nooit een goede death eater,' zei ze hoofdschuddend waarna ze wegliep.
Ze had blijkbaar niet door dat dat ook was waar ik op hoopte. Dat ik nooit een goede death eater zou worden. Er dook iemand voor mijn neus op en ik glimlachte. 'Hi Daviënne,' zei Theodore.
'Hi Theo, is er iets bijzonder aan de hand?'
'Ja, je moet uitkijken met wat je zegt en doet, kom mee.'
Hij sleurde me mee naar de jongenskamers en sprak de silencio-bezwering uit. 'Wat bedoel je?'
'Ik weet dat je geen voorstander van Hem bent maar je bent een Slytherin. Pas op met wat je zegt en doet, gehoorzaam de Carrows in het voortaan alsjeblieft. Ik weet hoe je in elkaar zit maar lang niet iedereen en je moet jezelf uit de wind houden. Doe je best.'
Hij verdween in zijn kamer en ik liep verdwaasd weer naar de common room. Er keken een paar mensen op toen ze me beneden zagen komen en mijn eigen vrienden knikten me toe terwijl de anderen me negeerden. 'Waar wou Theodore je over spreken?' vroeg Blaise die naast me opdook waardoor Malfoy ons dodelijke blikken toewierp. 'Niets bijzonders,' zei ik in een poging om hem af te wimpelen maar hij kende goed genoeg om door mijn leugens heen te prikken. 'Dit ging over jouw mening en gedrag hé?' vroeg hij fluisterend. Ik knikte en hij glimlachte tevreden. 'Jij hebt hem gevraagd om dit met me te bespreken omdat je wist dat ik beter naar hem zou luisteren als naar jou.'
Hij keek me even schuldbewust aan maar glimlachte daarna tevreden. 'Het is voor je eigen bestwil en nu ga ik maar weer want Draco blijft erg boos naar ons kijken.'
Eigenlijk waren die blikken voor mij bedoeld maar ik trok me er gewoon niets van aan. Nou was Malfoy natuurlijk niet mijn beste vriend. Ik moest lucht krijgen. Nu.