Verjaardag - 169

“Nee, het is te gevaarlijk als meer mensen het weten. Alleen Keylina en ik weten het van in het begin. Diana weet het ook, ik heb het haar vorige week verteld.”
“Oh”, fluisterde Yle teleurgesteld.
“Het spijt me, Yle, ik begrijp dat het moeilijk is, maar het is voor de veiligheid.”
“Ik begrijp het.”
“Geniet er nu maar van dat je bij je moeder bent. Ik ga terug naar boven, voor iemand me mist. Ik breng jullie vanmiddag wel wat te eten.”
“En als we je nodig hebben?”, vroeg Yle.
“Yle, je zou dit, deze kamer, een cel kunnen noemen”, zei Yue zacht. “Ik zit hier opgesloten, dus jij ook als je hier bent. Lizzie is de enige die binnen kan, en Keylina als het echt moet.”
“Oh, nou, euh, oké zeker”, stamelde Yle. “Tot straks.”

’s Middags bracht ik de dames een rijkelijke maaltijd.
“Heerlijk, lang geleden dat ik nog zo goed gegeten heb”, verzuchtte Yue.
“Sorry dame, maar het is niet eenvoudig eten langs de soldaten te krijgen.”
“Weet ik wel”, glimlachte Yue. “Eet je mee?”
“Nee sorry, ik heb al gegeten met Keylina. Maar ik kan er wel gezellig even bij blijven zitten.”
“Ja, blijf”, zei Yle. Ik glimlachte en ging bij hen aan tafel zitten. Voor de gezelligheid nam ik toch een bord met een klein beetje eten.

“Lizzie, wat moet ik zeggen als ze vragen waarom ik moest komen?”, vroeg Yle na het eten.
“Dan moet je vertellen dat je het niet mag zeggen, ben ik bang”, zei ik. “En daarna snel van onderwerp veranderen, naar je verjaardagscadeau bijvoorbeeld.”
“Verjaardagscadeau?”, vroeg Yle nieuwsgierig. “Is er dan nog iets, behalve dat ik mama mag terugzien?”
“Tja, je moet vanavond toch iets kunnen vertellen hé”, zei ik lachend. Yue was intussen opgestaan en kwam terug met het cadeau, dat ik netjes had ingepakt. Yle pakte het snel maar voorzichtig uit.