Verjaardag - 168

“Wat!?” Het leek niet meteen tot haar door te dringen wat ik bedoelde. Plots kwamen de tranen. “Mama… mama leeft nog?”, snikte ze. “Waar, waar is ze? Ik wil haar zien!”
“Rustig maar meisje, ze is hier”, ik wees naar de muur. “Ga even achteruit, dan open ik de deur.” Yle deed zenuwachtig wat ik vroeg. Nog geen halve minuut later ging de deur open. Yle kon er enkel naar staren. “Kom mee, meisje”, ik gaf haar een zetje. “Dadelijk sluit de deur weer.” Met kleine pasjes liep Yle mee.
“Yle, lieverd”, zei Yue zacht toen ze haar dochter zag. Yle knipperde met haar ogen.
“Mama!” Ze rende op Yue af. Yue sloot haar dochter in haar armen. Allebei hadden ze tranen in hun ogen. “Ik dacht dat je dood was”, snikte Yle.
“Ik weet het, lieverd. Ik heb je ontzettend hard gemist”, fluisterde Yue.
“Was je de hele tijd hier?”
“Ja, ik zit hier al meer dan een jaar. De vuurnatie mag niet weten dat ik nog leef.”
“Maar, waarom…” Yle keek nu naar mij. “Je had het moeten zeggen!”, riep ze kwaad.
“Het ging niet, Yle”, legde ik uit. “Als de vuurnatie dit ontdekt is de hele stam in gevaar.”
“Denk eens na, Yle, hoe zou jij je gedragen als je het eerder had geweten? Je zou niet zo droevig zijn. Iedereen zou merken dat er iets niet klopte.”
“Maar ik heb je zo gemist.” Yle drukte haar gezicht tegen de schouder van haar moeder. “Het was vreselijk!”
“Ik weet het, liefje, Lizzie heeft me alles verteld”, zei Yue zacht. “Het is goed dat je bij Diana bent gaan wonen.”
“Mag ik nu niet bij jou blijven?”, smeekte Yle.
“Dat gaat niet, de vuurnatie mag niet denken dat je weg bent.”
“Maar ik wil je niet weer kwijt!”
“Dat hoeft ook niet, Yle”, zei ik. “Je weet het nu. Ik zorg ervoor dat je zo vaak mogelijk hierheen kan komen, minstens een keer per week. Maar je mag het tegen niemand zeggen.”
“Ook niet tegen Katara?”